Η συζήτηση επί του θέματος, το οποίο προέκυψε, μάλλον, ξαφνικά και πήρε διαστάσεις μεγαλύτερες του αναμενομένου, περιστράφηκε γύρω από δυο βασικά ζητήματα: Πρώτον, στο τι είναι και τι συμβολίζει η σημαία και, δεύτερον, στο αν υπάρχει - πού, πόσο και γιατί - κλίμα ξενοφοβίας και φυλετικού ρατσισμού στη χώρα μας.

Αυτά, βεβαίως, επί των θεωρητικών διακηρύξεων. Διότι πολλοί απ' αυτούς που δηλώνουν ότι θεωρούν πατριωτικό σύμβολο τη σημαία και φροντίζουν να μη λείπουν από καμιά εθνική παρέλαση, σπεύδοντας να αναθεματίσουν όλους όσοι αναζητούν, βρίσκουν και τιμούν, επί του πρακτέου, το πραγματικό νόημα του συμβολισμού της, είναι έτοιμοι να την παραδώσουν στον κατακτητή - όπως κάποιοι πρόγονοί τους στους ναζί - είτε να την απομακρύνουν από τα Ιμια - γιατί τους το ζήτησε, εκ μέρους των Τούρκων, ο Κλίντον - ή να την υποστείλουν στη Λάρισα, για να υψώσουν στη θέση της τη σημαία του ΝΑΤΟ.

Το καλλιεργούμενο άνωθεν κλίμα ξενοφοβίας και φυλετικού ρατσισμού δε φαίνεται μόνο στην περιπέτεια του Αλβανού μαθητή, αλλά στη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους προς κάθε μετανάστη που έρχεται στη χώρα μας. Και καλλιεργείται για να δικαιολογηθεί η κυβέρνηση, που στερεί από το μετανάστη τη δυνατότητα να ζει νόμιμα, ελεύθερα και δημιουργικά στην Ελλάδα, να έχει τα ίδια δικαιώματα στη δουλιά, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην περίθαλψη, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στη δικαιοσύνη με τον Ελληνα συνάνθρωπό του.

Κι όσο αυτές οι διακρίσεις διατηρούνται κι αυξάνονται, τόσο πιο υποκριτικές ακούγονται οι διακηρύξεις κυβερνητικών και «αντιπολιτευτικών» παραγόντων, ότι, δήθεν, το ελληνικό κράτος ενδιαφέρεται για τους μετανάστες. Η συμπαράσταση του υπουργού Παιδείας και του υπουργού Μακεδονίας - Θράκης προς τον Αλβανό μαθητή είναι χαρακτηριστικό δείγμα της «εκσυγχρονιστικής» εξουσιαστικής υποκρισίας. Αλλά ακόμα κι αν ήταν εκδήλωση ειλικρινούς μετανοίας για την κυβερνητική πολιτική έναντι των μεταναστών, δεν μπορεί να άρει όλες τις αμαρτίες, καθότι στην πολιτική δε λειτουργούν «κολυμβήθρες του Σιλωάμ»...