«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Διάβασα τις θέσεις του Κόμματος με το πλούσιο περιεχόμενό τους και πιστεύω ότι αγγίζουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Σαν καθημερινός αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» παρακολουθώ το συνεδριακό διάλογο που εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους όλοι όσοι συμμετέχουν. Σαν ένας αντιφασίστας της Μέσης Ανατολής, του στρατοπέδου συγκέντρωσης Ντεκαμερέ, όπου παρέμεινα κρατούμενος των «συμμάχων» δεκατρείς μήνες 1944-1945, γράφω λίγα λόγια σχετικά με την εμπειρία που απέκτησα στα ογδόντα τρία χρόνια της ζωής μου.

Θαύμαζα πάντα την αντοχή των συναγωνιστών μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές, εξορίες, φυλακές, παρανομία, τρομοκρατία, συκοφαντίες, εμφύλιος, εκλογικές αναμετρήσεις και το βασικότερο την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Τι ψυχική αντοχή πρέπει να έχει κανείς για να αντέξει όλες αυτές τις μακροχρόνιες καταστάσεις; Αν δεν είσαι οπλισμένος με κομμουνιστική συνείδηση κι αποφασισμένος για διαρκή αγώνα και σκληρή δοκιμασία και πάλη, για την απαλλαγή σου από την άπληστη καπιταλιστική ζούγκλα, δεν μπορείς να αντέξεις.

Τέτοια παραδείγματα κομμουνιστικής συνείδησης παρακολούθησα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Τον τιτάνιο αγώνα του σοβιετικού λαού στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο '41-'45 ενάντια στο φασισμό. Την οργανωτική τους ικανότητα για την ανοικοδόμηση της πατρίδας τους, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ με τον αταλάντευτο ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν. Στάθηκα με σεβασμό στις θυσίες όλων των αντιστασιακών κινημάτων της κατεχόμενης Ευρώπης, που συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις στην κατατρόπωση των σκοτεινών δυνάμεων. Ανισος ο αγώνας μας στο Δημοκρατικό Στρατό, σε όλη του τη διάρκεια, χρειάζονταν ατσαλένια θέληση, σωματική και ψυχική αντοχή, για να ανταποκριθείς σε όλες στις αντιξοότητες και, το βασικότερο, να αντέξεις την ήττα. Ογδόντα τρία χρόνια, το Κόμμα άντεξε και αντέχει σε όλες τις επιθέσεις, τις εκτελέσεις των καλύτερων παιδιών του, τη συκοφαντία με όπλο το ψέμα, τη βία και τον αισχρό δόλο. Αυτό δείχνει ότι βρίσκεται σε σωστό δρόμο, αλλιώς δεν εξηγείται η λυσσασμένη επίθεση από εχθρούς και «φίλους». Σαν Κόμμα εθελοντών δεν έκρυψε από κανέναν ότι όποιος ακολουθήσει τις γραμμές του, έχει καταστατική υποχρέωση να σεβαστεί τον τρόπο που λειτουργεί. Οσοι κουράζονται αποχωρούν. Δικαίωμά τους. Εθελοντικά ήρθαν, εθελοντικά φεύγουν. Οφείλουν όμως, μετά την αποχώρησή τους, να σεβαστούν τουλάχιστον τον εαυτό τους και το Κόμμα που τους ανέδειξε, ιδιαίτερα αυτούς που ανέβηκαν σε καίριες θέσεις. Δεν αμφισβητώ ότι στη μεγάλη πορεία του Κόμματος έγιναν λάθη που μας έφεραν πίσω για πολλά χρόνια. Λίβανος, Γκαζέρτα, Βάρκιζα. Τουλάχιστον τα στελέχη θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όποιος κάθεται στο σπιτάκι του, άπραγος και προβαίνει σε ανεύθυνη κριτική, αυτός βέβαιο είναι ότι δε θα κάνει λάθος, γιατί δεν προσφέρει και τίποτα. Ενώ αυτοί που δουλεύουν συλλογικά είτε μεμονωμένα, θα κάμουν λάθη, αρκεί να μην επαναλαμβάνονται και να διορθώνονται. Ας μου επιτραπεί εδώ, να κάνω την κριτική μου στα στελέχη που έφυγαν αυτές τις μέρες. Κωστόπουλος - Θεωνάς. Αναρίθμητες φορές, φίλε Κωστόπουλε, σε άκουσα από το βήμα της Βουλής, να κατακεραυνώνεις τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τι καλά που τα έλεγες τότε; Τι άλλαξε μέσα σ' αυτό το διάστημα κι άλλαξες πλώρη; Μήπως η Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε λαϊκότερη και το ΝΑΤΟ έγινε «αρνάκι»; `Η μήπως ικανοποιήθηκαν όλα τα αιτήματα της εργατοϋπαλληλικής τάξης και των αγροτών; Μήπως «ζηλέψατε τη δόξα» του Φαράκου και όλων όσοι αποχώρησαν το '91; Μήπως ξεχάσατε την προέλευσή σας; Το τιμημένο μυστρί που κρατούσατε; Τι άλλαξε και προβαίνετε σε αυτές τις ενέργειες, αγαπητοί φίλοι; Αλίμονο σε αυτούς που ξεχνούν την προέλευσή τους, καταδικάζονται μόνοι τους.

Το ΑΑΔΜ για να προχωρήσει, μας χρειάζεται όλους. Θέλει πολλή δουλιά, σε σωστή κατεύθυνση. Πρέπει να προβληματιστούμε στην τρέχουσα κατάσταση και να δούμε αντικειμενικά κατά πόσο έχουμε τις δυνατότητες να προχωρήσουμε στο Μέτωπο, με προοπτική την εξουσία. Από τις λίγες γραμμές μαρξισμού που γνωρίζω, ο Μαρξ έλεγε ότι ο μαρξισμός είναι μια μέθοδος για δράση, στις εκάστοτε συνθήκες κάθε χώρας. Για το σοσιαλισμό, ότι είναι μεταβατική περίοδος, που θα μας οδηγήσει στην κοινωνία του μέλλοντος, την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Ο Λένιν είχε πει ότι για να φτάσουμε κάποτε εκεί, πρέπει πρώτα να διαπαιδαγωγήσουμε τους εαυτούς μας και στην πορεία, που δε γνωρίζουμε πόση θα είναι, να διαπαιδαγωγήσουμε πολλά εκατομμύρια ανθρώπων. Εχοντας στο μυαλό μου, τους κολοσσούς αυτούς της γνώσης, που τη θεωρία τους την έκαναν πράξη, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, που έγινε ο φωτοδότης όλων των καταπιεσμένων λαών του πλανήτη μας, πιστεύω ακράδαντα ότι ο δρόμος που χαράχτηκε, παρά τις προσωρινές ανατροπές, θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Εξαρτάται όμως από πολλούς παράγοντες κατά τη γνώμη μου. Κατ' αρχήν τα λόγια τα μεγάλα να γίνονται πράξη, για να έχουν πειστικότητα. Οχι υπεραισιοδοξία κι απραγματοποίητα μηνύματα. Οπως για παράδειγμα, έλεγε ο Μάρκος Βαφειάδης το '47, ότι σε λίγο καιρό οι πόλεις της Ελλάδας θα πέφτουν η μια κατόπιν της άλλης στα χέρια του Δημοκρατικού Στρατού, σαν ώριμα δαμάσκηνα. Πού βάσιζε αυτήν την υπεραισιοδοξία και πετούσε στα σύννεφα; Αφού γνώριζε τις δυνατότητες που είχαμε τότε, που μας χτυπούσαν απ' όλες τις μεριές ο δοσιλογισμός με τους Αγγλοαμερικανούς; Πάντα πρέπει να λέμε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι. Η απόκρυψή της, όπως π.χ. η κατάντια του ΚΚΣΕ, δημιουργεί όχι μόνο απογοητεύσεις, αλλά αναπάντητα ερωτηματικά κι έλλειψη εμπιστοσύνης. Οι συνθήκες που ζούμε πρέπει να είναι οδηγός μας. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να αμφισβητήσει τη δύναμη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, να υποτάσσει και να διαιρεί τους λαούς διά των όπλων, αφού η κατάκτηση νέων αγορών δε γίνεται γι' αυτούς διαφορετικά. Ο ιμπεριαλισμός, όμως, δεν είναι ανίκητος. Εχει κι αυτός τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Τη χαριστική βολή θα τη δώσουν οι λαοί όλου του κόσμου, με τη συλλογική καθοδήγηση των ΚΚ και με την ίδρυση της Διεθνούς. Οι εργαζόμενοι πρέπει να νιώσουν την τεράστια δύναμη που διαθέτουν και να οργανωθούν στα σωματεία τους, διεκδικώντας αυτά που τους ανήκουν. Οχι μόνο οικονομικές διεκδικήσεις και μετά να επαναπαύονται. Αν συνδυάζονται ο οικονομικός, ο ιδεολογικός κι ο πολιτικός αγώνας, τότε επέρχεται το σωστό αποτέλεσμα. Γι' αυτό επιμένουμε στη μόρφωση των κομματικών, εργατικών στελεχών, να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να ανταποκρίνονται στην αποστολή τους. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και με τις ΚΟΒ. Να ανοίγουν τα γραφεία τους σε τακτά χρονικά διαστήματα και όπου υπάρχουν δυνατότητες να γίνουν μορφωτικές σχολές. Δε δικαιολογούνται μέλη του Κόμματος να μην παίρνουν το «Ριζοσπάστη». Δε γνωρίζω ποια άλλα έντυπα θα τους ενημερώσουν. Εκείνα τα χρόνια κυκλοφορούσαν κάτι μικρά βιβλιαράκια τσέπης, οι μπροσούρες, με πολύ καλό διαφωτιστικό υλικό. Παράδειγμα, «Προλεταριακή ηθική» του Πλεχάνοφ. Φίλοι και σύντροφοι, ένας μεγάλος εχθρός που βάζει φρένο στις εξελίξεις, είναι η δύναμη της συνήθειας και η παράδοση της κληρονομικότητας. Ενώ στην πλειοψηφία ο απλός κόσμος συμφωνεί, με όσα του λένε, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, τα απορρίπτει όλα και ψηφίζει τα μεγάλα κόμματα για «σιγουριά» όπως λέει, γιατί έτσι ψήφιζε κι ο παππούς του. Πολύ σωστά έγραφε ο σύντροφος Χουρμουζιάδης ότι πρέπει να τους ξυπνήσουμε. Ολα αυτά τα γνωρίζει η ηγεσία, ότι το εκλογικό σώμα, δυστυχώς, ψηφίζει δικομματισμό. Θα χρειαστούν φιλότιμες προσπάθειες για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Με την ακλόνητη πίστη στα ιδανικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, πιστεύω ότι δε θα αργήσει να 'ρθει η ώρα, όπου το ανατομικό νυστέρι θα χωθεί πιο βαθιά, στο σώμα της σημερινής κοινωνίας, για να καθαρίσει τις αιώνιες πληγές, όπως έγραφε ο Μαρξ.

Συντροφικότατα,

Αντιστασιακός

Μυτιληνιοί - Σάμος