Η πρόταση για λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία, με τις αντιφάσεις που τη διακρίνουν, δείχνει τάσεις καιροσκοπικές.

Σίγουρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιοι θα είναι τότε οι εσωτερικοί και διεθνείς συσχετισμοί, αλλά μπορούμε να δείξουμε κατεύθυνση κι αυτή τη βλέπουμε στη θέση 21, στη σελίδα 20: «Μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να υπάρξει στο βαθμό που το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του θέτουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Μια ενωμένη Ευρώπη που συμφέρει τους λαούς θα είναι τελικά μια Ευρώπη του σοσιαλισμού».

Δηλαδή, στην Ελλάδα (χώρα ευρωπαϊκή) η λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία δε θα συμφέρει τους λαούς; Τίποτα απ' αυτά, για το λόγο ότι αυτό το «σχήμα» δεν έχει εφαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Κι αν υπάρξει κάτι τέτοιο θα είναι καπιταλισμός όπως, π.χ., Λευκορωσία, Βενεζουέλα κ.ά. Οσοι κάνουν παράλληλες υποθέσεις για την Ελλάδα αγνοούν τη διαφορετικότητα βασικών ιστορικών, κοινωνικών, οικονομικών και γεωπολιτικών δεδομένων. Γι' αυτό η παραπάνω παράγραφος της 21ης θέσης είναι η πιο ολοκληρωμένη.

Με την πρόταση «λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία» ουσιαστικά «τρυπώνει» απ' το παράθυρο η ρεφορμιστική λογική των «σταδίων». Κάποιοι θα πουν ότι ο σοσιαλισμός δεν τίθεται σε βραχυμεσοπρόθεσμο διάστημα. Δεν είναι εδώ η ουσία αλλά στο ότι ένα ΚΚ πρέπει να έχει πρόταση σοσιαλιστικής προοπτικής. Δεν αρκεί, όπως έδειξε το παρελθόν, μόνο η προγραμματική αναφορά.

Οι μπολσεβίκοι δεν έπαψαν ποτέ να δείχνουν τη σοσιαλιστική τους προοπτική, το διεθνή χαρακτήρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να συνάπτουν κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες κριτικάροντας όπου χρειαζόταν αυτές τις δυνάμεις τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό. Τα Λαϊκά Μέτωπα (το '36), τα εθνικοαπελευθερωτικά (το '44) κ.ά. δε λειτούργησαν όπως οι μπολσεβίκοι το '17. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά απ' την ιστορία.

Το ΑΑΔΜ, για να ανοίξουμε το δρόμο προς το στρατηγικό στόχο, πρέπει να έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Να δείχνει την καταστροφική δράση του καπιταλισμού (π.χ. σε κοινωνία, πολιτισμό, περιβάλλον κλπ.).

Η επεξεργασία σοσιαλιστικής πρότασης δεν μπορεί να είναι προϊόν μόνο κάποιων κομματικών διαδικασιών. Χρειάζεται μια ανοιχτή θεωρητική, ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Ομως, η πρακτική της ΚΕ εμποδίζει κάτι τέτοιο. Π.χ. ο τρόπος αντιμετώπισης του βιβλίου του Κ. Κάππου δείχνει ότι η ηγεσία την όποια συζήτηση-αντιπαράθεση ιδεών την εννοεί μέσα σε δικά της πλαίσια και κατά περίπτωση.

Το ΚΚΕ και το κομμουνιστικό κίνημα μετά το '89 όχι μόνο έχουν υποστεί ιστορική ήττα αλλά ουσιαστικά καλούνται να επαναβεβαιώσουν την όντως αμφισβητημένη ιστορική αξία τους. Αυτό είναι το πρώτο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί.

Το Κόμμα μπορεί να χαρακτηρίζει κάποιους σαν «δεξιούς» ή «αριστερούς» οπορτουνιστές. Αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας θέτοντας το Κόμμα «δεξιά», ή «αριστερά». Κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Το Κόμμα δεν είναι κάτι το αφηρημένο αλλά αντικειμενικό. Πρέπει να είναι ζωντανός οργανισμός. Καμιά ενότητα δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη αλλά διαλεκτική, δηλαδή αυτή υπάρχει μόνο μέσα απ' την πάλη των αντιθέτων. Τα κομματικά μέσα (ΜΜΕ, εκδόσεις κλπ.) να είναι ανοιχτά στα μέλη να διατυπώνουν τις ιδεολογικές-θεωρητικές σκέψεις ή θέσεις τους.

Η άποψη που λέει ότι θα γίνουμε λέσχη συζητήσεων δείχνει να αγνοεί την ιστορία του κόμματος νέου τύπου (κ.ν.τ.).

Τι είναι δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (δ.σ.);

Ανοιχτή ιδεολογικοπολιτική πάλη και ενότητα πολιτικής δράσης. Να γνωρίζουν άμεσα τις θέσεις της όποιας μειοψηφίας, ανωτέρων οργάνων, οι παρακάτω. Να δίνεται η δυνατότητα στους παρακάτω να απαντούν σ' όλες τις θέσεις των παραπάνω. Η εσωκομματική δημοκρατία πρέπει να λειτουργεί για να ελέγχει τη δράση όλων των οργάνων που καθοδηγούν το Κόμμα. Είναι απαραίτητος όρος η αποδοχή απ' τη μειοψηφία της πλειοψηφούσας θέσης στη στόχευση -υλοποίηση των πολιτικών αποφάσεων για να υπάρχει αποτελεσματικότητα με την ενότητα δράσης. Οι πολιτικές αποφάσεις ελέγχονται κι όταν η ζωή δεν τις επιβεβαιώνει το Κόμμα τις επανεξετάζει κι αν κρίνεται αναγκαίο η πλειοψηφία οφείλει να δεχτεί την κριτική, να κάνει την αυτοκριτική της κι αν οι θέσεις της όποιας μειοψηφίας ήταν στη σωστή κατεύθυνση να τις επιβεβαιώσει. Εξαιρέσεις υπάρχουν σε κρίσιμες ή ιδιαίτερες καταστάσεις (π.χ. Εμφύλιος, δικτατορία κλπ.).

Οσο ανεβαίνει το επίπεδο του Κόμματος τόσο ο δ.σ. θα λειτουργεί καλύτερα. Ετσι θα οικοδομηθεί το λενινιστικό κ.ν.τ. του 21ου αιώνα, λαμβάνοντας υπόψη το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων στο σύγχρονο «μεταβιομηχανικό καπιταλισμό». Η συνειδητή πειθαρχία, ο έλεγχος, η κριτική κι αυτοκριτική, η ελεύθερη σκέψη είναι απ' τα βασικά χαρακτηριστικά του κομμουνιστή (ατομικά), του ΚΚ (συλλογικά). Κάνοντας ο καθένας την αυτοκριτική του φθάνουμε και στο ερώτημα: Οι όποιες κομματικές ηγεσίες έκαναν ποτέ ουσιαστική αυτοκριτική; Κατά κανόνα αποφεύγεται. Κάποιοι θα πουν «όχι» στη λαθολογία! Συμφωνώ. Ομως, η κριτική κι αυτοκριτική προσφέρεται για διόρθωση, επανεξέταση (ατομικά-συλλογικά). Λάθη, αστοχίες έχει ο καθένας. Μιλώ για βασικές πολιτικές επιλογές που η εφαρμογή τους και το θεωρητικό κατασκεύασμα που τις στήριξε ήταν καθοριστικά. Η διαπάλη ιδεών στο Κόμμα είναι αυτή που θα αποβάλει όποιον δεν έχει σχέση μ' αυτό κι όχι η όποια διοικητική πρακτική. Εκτός κι αν απορρίπτει έμπρακτα τον κομμουνιστικό του χαρακτήρα, την ενότητα δράσης ή το υπονομεύει. Η ισόρροπη λειτουργία του δ.σ. δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να εκφράζεται άμεσα χωρίς να καταφεύγει σε ανεπιθύμητες πρακτικές.

Σε ζητήματα βασικών αρχών δεν ισχύει η πειθαρχία στην όποια πλειοψηφία.

- Στους μαζικούς αγώνες (συνδικάτα κλπ.), ιδιαίτερα στα «φρούρια», η αντίπαλη κριτική πολλές φορές οδηγεί τα κομματικά μέλη σε πρακτικές που δεν ταιριάζουν σε κομμουνιστές. Δεν αρκεί η άνετη πλειοψηφία αλλά κι η ενωτική δράση. Ενας κομμουνιστής προωθεί την πολιτική του Κόμματος στους μαζικούς χώρους αλλά δεν πρέπει να βλέπει ανταγωνιστικά ή και εχθρικά συναδέλφους του, αγωνιστές από άλλους αριστερούς χώρους ή πρώην μέλη, καθιστώντας έτσι το μαζικό χώρο σε κομματικό παράρτημα. Το Κόμμα είναι μέσον κοινωνικής απελευθέρωσης κι όχι αυτοσκοπός.

- Στις εκλογές για την ΤΑ ('98), στις ευρωεκλογές ('99), στις εθνικές φέτος, οι συνεργασίες όπως προωθήθηκαν-προβλήθηκαν έδειξαν σε αρκετές περιπτώσεις ότι είχαν έντονο καιροσκοπικό χαρακτήρα. Η υποβάθμιση της ουσίας της πολιτικής απόφασης του 15ου Συνεδρίου (5 κόμματα - 2 πολιτικές) απ' την ΚΕ σε «απλό σύνθημα» δείχνει ότι το Κόμμα ήθελε να ξεμπλοκάρει απ' αυτή την αντιφατική κι αδιέξοδη πολιτική. Ομως δε φταίει αυτή καθαυτή η πολιτική αλλά η θεώρηση της εφαρμογής της στους μαζικούς χώρους, που κατά κανόνα κινούνταν στη λογική «άσπρο- μαύρο». Αντί να προωθηθεί μια αντικαπιταλιστική προοπτική ενός μετώπου, που να στηρίζεται στη βάση και σε ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, κατέληξε από «περιφερειακό δρόμο» σε «συνεννοήσεις κορυφής» με πολιτικές ομάδες ή παράγοντες και «δημοφιλείς προσωπικότητες»... Δεν εναντιώνομαι σ' ό,τι προσφέρει θετικά, όμως δε θα έπρεπε η ΚΕ να δώσει εξηγήσεις γι' αυτή την «τροποποίηση»;

- Αριστερός είναι αυτός που έχει επαναστατική σοσιαλιστική προοπτική. Με την «ευρεία έννοια» είναι αυτός που αντιτίθεται στο διεθνή ιμπεριαλισμό, στην ανεξέλεγκτη δράση των πολυεθνικών και σε κάθε εγχώριο σοβινιστή-μικροϊμπεριαλιστή. Είναι με το μέρος του προλεταριάτου και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

- Εχει σοσιαλιστική προοπτική η Κίνα; Είναι κομμουνιστικό το ΚΚΚ; Τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το προλεταριάτο, τη νιώθουν σαν «Λαϊκή Δημοκρατία»; Σαφέστατα όχι! Η αντεπανάσταση στην Κίνα έχει προ πολλού νικήσει. Μόνο σε αντιαμερικανική βάση μπορεί να υπάρξει πολιτική επαφή κι αυτή ασυνεπής εκ μέρους της. Την ενδιαφέρει ένα παραπάνω κομμάτι στην παγκόσμια πίτα. Είναι καιροσκοπική η θέση της ΚΕ για την Κίνα.

- Η ΚΕ οφείλει εξηγήσεις γιατί δεν καθοδήγησε άμεσα τον αγώνα των ψαράδων-σφουγγαράδων στο Αιγαίο με επίκεντρο την Κάλυμνο ('98). Μήπως γιατί θεωρείται (η Κάλυμνος) «άγονη» πολιτικά- εκλογικά για το Κόμμα; Ενα ΚΚ λειτουργεί έτσι;

Κάλυμνος