Η σκάλα της διπλανής φωτογραφίας, για όσους δεν την αναγνώρισαν, είναι της Νομαρχίας Αθηνών και όσοι στριμώχνονται, περιμένοντας υπομονετικά στην ατέλειωτη «ουρά», θέλουν να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά, για μια από τις 81 προκηρυχθείσες θέσεις. Η χαρακτηριστική και εύγλωττη, για τη σημερινή Ελλάδα, εικόνα είναι προχτεσινή. Και χτες, όμως, τελευταία μέρα υποβολής των δικαιολογητικών η ίδια ακριβώς εικόνα υπήρχε. Και στις νομαρχίες και στις τράπεζες του δημοσίου. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, νέοι σε ηλικία στη μεγάλη τους πλειοψηφία, έσπευσαν να καταθέσουν τα δικαιολογητικά τους, για 1.250 περίπου συνολικά θέσεις. Τελικά, θα προσληφθεί ο ένας στους 40 ή τους 50, ίσως και τους 60 και, μάλιστα, με μια αμφίβολης -τουλάχιστον- αξιοπιστίας διαδικασία και ενώ, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος οργανώνουν την προεκλογική -ρουσφετολογική τους εκστρατεία. Και οι υπόλοιποι, οι πολύ πολύ περισσότεροι, τι θα γίνουν; Πώς θα ζήσουν; Μέσα στην ανασφάλεια και την αγωνία της ανεργίας ή των λίγων μεροκάματων του μήνα; Είναι ή όχι στοιχειώδες δικαίωμα η εργασία, για κάθε πολίτη αυτής της χώρας; Μπορεί ή όχι, να εξασφαλίσει αυτό το δικαίωμα η πολιτική της κυβέρνησης και γενικότερα, το πλαίσιο της «ελεύθερης αγοράς» και των σημερινών συνθηκών;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, νομίζουμε, πως είναι φανερές στον καθένα. Δε φτάνει, όμως, αυτό. Μπορούμε και πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα. Σε τελευταία ανάλυση, όπως στρώνουμε θα κοιμηθούμε, λέει ο λαός μας.