«Το συνταξιοδοτικό σύστημα της Χιλής έχει αναθεωρηθεί το 1981 και παρουσιάζει πλεονεκτήματα ως προς την εξάλειψη σοβαρών γραφειοκρατικών προβλημάτων, την εξασφάλιση υψηλών αποδόσεων για τους συμμετέχοντες και την ανάπτυξη της κεφαλαιαγοράς. Ωστόσο, το σημαντικότερο πλεονέκτημα του συστήματος συνδέεται με την αποφυγή του υψηλού δημοσιονομικού κόστους υπό συνθήκες έντονων δημογραφικών προβλημάτων, εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού. Το νέο σύστημα αποτελεί μοντέλο για μια σειρά άλλων χωρών, παρά τις όποιες επικρίσεις σχετικά με το κόστος λειτουργίας του, την απουσία αναδιανεμητικών δυνατοτήτων και το υψηλό δημοσιονομικό κόστος κατά τη μεταβατική περίοδο».

Το απόσπασμα είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τις αντιλήψεις όποιου τα λέει και δικαίως χρησιμοποιείται από τον Β. Νέτα στο χτεσινό άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», όπου πραγματεύεται το θέμα της κοινωνικής ασφάλισης και τα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο, όταν το απόσπασμα αυτό είναι από ομιλία, που έγινε το 1996, του τότε οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού και σήμερα υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Τ. Γιαννίτση.