Ο «Ρ» ζήτησε από κοινοβουλευτικούς συντάκτες το σχόλιό τους, για όσα παρακολούθησαν στη Βουλή τις μέρες συζήτησης και ψήφισης του «τρομονόμου». Δημοσιεύουμε σήμερα την άποψη του συναδέλφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη που ευγενικά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας.

Οταν ρωτήθηκα από το «Ριζοσπάστη» να εξιστορήσω όσα έζησα ως δημοσιογράφος στη Βουλή τις μέρες της συζήτησης του «τρομονόμου», βρέθηκα σ' ένα δίλημμα. Αν θα έπρεπε να είμαι αυστηρός απέναντι σε διαδικασίες που ακολουθήθηκαν στο ίδιο το Κοινοβούλιο.

Το δίλημμα όμως ξεπερνιέται. Γιατί, η δημοκρατία, εκτός του συνδικαλιστικού και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οφείλει να στηρίζεται κατ' εξοχήν στη Βουλή, με την έννοια ότι οι αποφάσεις που αφορούν τη χώρα πρέπει να λαμβάνονται με απόλυτη διαφάνεια εντός των «τειχών» της.

Στην περίπτωση τουλάχιστον του «τρομονόμου» συνέβησαν... καταπληκτικά πράγματα. Ακουσα ακόμα και πρώην υπουργούς (π.χ. Σήφης Βαλυράκης) να μιλάνε για παρεμβάσεις της CIA ή άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Και περίπου «τρόμαξα». Γιατί, αυτή τη φορά, δε διατυπώθηκαν απλά κάποιες απόψεις, δεν ακούστηκαν μόνον κάποιες πληροφορίες, αλλά κατατέθηκαν από πρώην κυβερνητικά στελέχη στοιχεία για γεγονότα που μειώνουν τη Βουλή και υπονομεύουν τη δημοκρατία.

Ακουσα ακόμα βουλευτές, όχι μόνον του ΚΚΕ ή του ΣΥΝ, να αναρωτιούνται για το «ποιος κυβερνά τον τόπο» ή για «τον περιορισμένο ή και αδύναμο ρόλο της Βουλής».

Και όχι μόνον... Το πρόβλημα που προέκυψε δεν είναι ότι απλά ελάχιστοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ψήφισαν το νομοσχέδιο επί της αρχής και επί των άρθρων, κι ας διαλαλούσαν πολλοί ότι «το ζήτημα καίει την ελληνική κοινωνία» και επομένως θα περίμενε κανείς να 'ναι παρόντες τουλάχιστον εκατό βουλευτές στην Αίθουσα. Αλλά και γιατί «πέρασε» το νομοσχέδιο χωρίς η κυβέρνηση να τολμήσει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Οτι δηλαδή νομοθέτησε για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Και το χειρότερο, τη «γραμμή» αυτή ότι δήθεν νομοθετεί για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και όχι ότι φτιάχνει έναν «τρομονόμο», επιχείρησαν να προωθήσουν κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο χώρο των ΜΜΕ.

Υπήρξε όμως κι ένα άλλο ζήτημα, που αφορά στην απαξίωση της Βουλής. Γιατί το νομοσχέδιο το εισηγήθηκε ένας από τους πνευματικούς ταγούς του έθνους, ο κ. Μιχ. Σταθόπουλος, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ο οποίος «λογικά» και θεωρητικά θα έπρεπε πρώτος απ' όλους να επιδιώκει να προστατέψει τη δημοκρατία.

Το θέμα, ασφαλώς είναι ακόμα πιο πολύπλοκο. Κι αυτό διαφάνηκε, όχι μόνον από τις παραιτήσεις λόγω διαφωνίας - κορυφαίων πανεπιστημιακών δασκάλων και νομικών (π.χ. Ι. Μανωλεδάκης ή Χρ. Αργυρόπουλος) από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή του νομοσχεδίου. Αλλά από την αντικατάστασή τους από άλλους, κυρίως από τον δικηγόρο κ. Α. Βγόντζα, ο οποίος το 93 ως νομικός σύμβουλος του Α. Παπανδρέου είχε συμφωνήσει μαζί του για την άμεση ανάγκη κατάργησης του «τρομονόμου» της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Φαντάζομαι ότι δεν έχει λόγο να αμφιβάλει κανείς για τη συνέχεια. Οταν απαξιώνεται η Βουλή, η μόνη που δεν ωφελείται είναι η δημοκρατία. Και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί!