Ο Γιώργος Μ. Σαρηγιάννης

«Βεβαίως, το Μετρό είναι γεγονός και μάλιστα πολυτελές και όποιος μιλήσει εναντίον του κινδυνεύει να χαρακτηριστεί μεμψίμοιρος ή μη αντικειμενικός. Ομως εγώ θα αποτολμήσω μερικές παρατηρήσεις:

1. Η επίλυση του κυκλοφοριακού και του νέφους μπορεί να γίνει μόνο με τη χρήση Μαζικών Μέσων Μεταφοράς και όχι με το ΙΧ. Ομως, αυτό δε γίνεται μονοσήμαντα με ένα μέσο, αλλά με συνδυασμό όλων, ανάλογα με τους αναμενόμενους φόρτους της επιβατικής κίνησης και είναι γνωστό ότι ο βασικός κορμός ενός συγκοινωνιακού συστήματος είναι το τραμ. Από τη στιγμή που κατασκευάζουμε μόνο μετρό και όχι τραμ και κρατάμε λεωφορεία και τρόλεϊ σε φορτωμένες γραμμές που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν, τότε απλά λύνουμε επιλεκτικά (ή και τυχαία) με υπερβολικό κόστος το κυκλοφοριακό για μια πολύ μικρή περιοχή - ζώνη μόνον.

2. α) τα 18 χιλιόμετρα για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση εξυπηρετούν πληθυσμιακές ομάδες συνολικού μεγέθους 500.000 κατοίκων σε ένα σύνολο 4.000.000 της Αθήνας.

β) η συμμετοχή του ιδιώτη στο κόστος είναι 9%, ενώ τα κέρδη 45%.

γ) το κόστος ξεκίνησε από 20 δισ. δρχ. και τελικά ανήλθε, όπως είχα από χρόνια καταγγείλει, σε 50 δισ. δρχ. το χιλιόμετρο, ύψος πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα κατασκευής μετρό.

Μήπως με τα ίδια χρήματα που έδωσε το Δημόσιο θα μπορούσαν να είχαν κατασκευαστεί 200 χιλιόμετρα τραμ και θα είχαμε λύσει το κυκλοφοριακό και το νέφος. Ετσι όμως, απλά χαρίσαμε το κολοσσιαίο αυτό ποσό στους κατασκευαστές και θα είμαστε και δέσμιοί τους για 30 χρόνια.

3. Η συγκοινωνία είναι κοινωνική παροχή, κατά συνέπεια θα έπρεπε να κατασκευαστεί με κρατικά κεφάλαια, ώστε να μπορεί να κοστολογηθεί το κόμιστρο έξω από τους νόμους της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς σε όφελος των πολιτών και όχι του κατασκευαστικού λόμπι.

Και μια μικρή ακόμη παρατήρηση. Είναι πολύ ανησυχητικό το πρόγραμμα αστυνόμευσης των σταθμών του μετρό και μας βάζει σε πολλές σκέψεις για την ουσιαστική σκοπιμότητα και το μέλλον μιας τέτοιας πολιτικής».