Το 21ο Συνέδριο εξετάζει το 4χρονο. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι από την εκδήλωση της κρίσης (2008) μέχρι σήμερα, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία και σε ό,τι αφορά την επέλαση του καπιταλισμού και σε ό,τι αφορά στην πολιτική του Κόμματος.

Εχουμε ως δεδομένα:

-- την απότομη, ραγδαία, χωρίς προηγούμενο επιδείνωση της κατάστασης και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μέσα σε μόλις μια δεκαετία,

-- την αδυναμία του καπιταλισμού να διαχειριστεί αποτελεσματικά, να ξεπεράσει την κρίση του που ανατροφοδοτείται, δυναμώνοντας την επέλαση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ισοπεδώνοντας δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις. Που οδηγεί σε έκρηξη παλιών και νέων προβλημάτων με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και έκταση και τους λαούς σε απόγνωση. Που ενισχύει την αντιδραστική του στροφή σε όλη τη γραμμή,

-- την ένταση της επιθετικότητας και των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και, σαν συνέπεια των παραπάνω αδιεξόδων, τις πολεμικές τους προετοιμασίες. Την περαιτέρω πρόσδεση της χώρας μας σε αυτές, χάριν των συμφερόντων της αστικής τάξης,

-- τη συνεχιζόμενη αδυναμία του εργατικού κινήματος και του Κόμματός μας να ορθώσουμε αποφασιστικό φραγμό, ν' ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής.

Επομένως έχουμε μεγάλο διάστημα, πολύ υλικό με συμπυκνωμένες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, εξελίξεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, στο πολιτικό σύστημα.

Εχοντας στα χέρια μας τις Θέσεις της ΚΕ, την εφαρμογή των ως τώρα αποφάσεων, αλλά και την πείρα, μπορούμε να κρίνουμε τα αποτελέσματα.

Βέβαια η συζήτηση στις συνθήκες της πανδημίας ήταν και είναι φανερό ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολη. Το 21ο Συνέδριο έως τώρα περνά σε δεύτερη μοίρα, ακόμα και σε κόσμο που απευθυνόμαστε και πρέπει να προσμένουμε τη γνώμη του επί των Θέσεων της ΚΕ.

Παραθέτω σημεία των Θέσεων που αποτελούν δείκτες της πορείας Κόμματος και κινήματος.

Για ζητήματα οικοδόμησης και σύνθεσης του Κόμματος. (Θέση 8)

«Ο στόχος που έθεσε το 20ό Συνέδριο, της θεμελίωσης του Κόμματος στις παραγωγικές ηλικίες στη βιομηχανία και στους χώρους συγκέντρωσης μισθωτών, παραμένει».

Αυτός ο στόχος πάντα θα παραμένει. Εδώ δεν εξετάζουμε αυτό, αλλά το αν κάναμε αξιοσημείωτα βήματα. «Μικρά» χαρακτηρίζονται στη θέση 49, όπου «καταφέραμε να αναπληρώσουμε τις απώλειες που είχαμε προηγούμενα χρόνια και μια σχετική αύξηση».

Για την πορεία της πολιτικής και εκλογικής επιρροής (θέση 5)

«Το Κόμμα (...) έδωσε ταυτόχρονα σημαντικές πολιτικές μάχες, όπως αυτή των τριπλών εκλογών (...) με ενιαίο περιεχόμενο που ήταν ένα σημαντικά ποιοτικό βήμα».

Ενώ η ΚΕ τονίζει ως «ποιοτικό βήμα» το ενιαίο περιεχόμενο, δεν κρίνει σκόπιμο να αναφερθεί στα αποτελέσματα των εκλογών, στις βασικές αιτίες, όπως τις εκτιμά, που οδήγησαν στην παγιοποίηση της χαμηλής εκλογικής επιρροής του Κόμματος, στο χάσιμο 130.000 ψήφων στις Περιφερειακές, στην απώλεια όλων των δήμων πλην της Πάτρας. Σαν να ήταν δηλαδή ο κύριος στόχος μας το ενιαίο περιεχόμενο και όχι τα θετικά αποτελέσματα.

Για την κατάσταση στα κινήματα (θέση 8)

«Συνολικά, δεν σημειώθηκε ουσιαστική αλλαγή ως προς τη συμμετοχή στα κινήματα και εμφανής μαχητικοποίηση διαθέσεων...».

Για τη συσπείρωση γύρω απ' το ΚΚΕ εκτιμά:

«Από το 20ό έως το 21ο Συνέδριο» «ούτε το Κόμμα ούτε η ΚΝΕ κατόρθωσαν να διευρύνουν διακριτά τις δυνάμεις τους και να συσπειρώσουν γύρω τους ένα, (...) μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Για τη Συνδιάσκεψη που δεν έγινε (θέση 6):

«Δεν έγινε κατορθωτό να πραγματοποιηθεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην εργατική τάξη», χωρίς να αναφέρει το γιατί.

Η συζήτηση στο Συνέδριο δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια συνδιάσκεψη. Προτείνω να πραγματοποιηθεί μετά το Συνέδριο, αφού προηγηθεί συμπλήρωση και εμπλουτισμός των στοιχείων για την «ταξική διάρθρωση» και την «κατάσταση της εργατικής τάξης».

Γενική παρατήρηση, βασικό συμπέρασμα

1. Εχω την εντύπωση ότι στις θέσεις γίνεται παρουσίαση των προβλημάτων με τρόπο που δεν βοηθά τη συζήτηση. Δεν παρουσιάζεται επαρκώς η κατάσταση, δεν φωτίζονται οι αιτίες των προβλημάτων, πράγμα που σπρώχνει προς την καθήλωση της δράσης των κομματικών δυνάμεων, στην απογοήτευση.

2. Τα παραπάνω σημεία των «θέσεων» αποτυπώνουν τις μεγάλες δυσκολίες και την τεράστια απόσταση από τους στόχους που βάλαμε. Η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης που αναφέρεται, δεν θα οφείλεται μόνο σε αντικειμενικές αιτίες ή στην επίθεση του καπιταλισμού.

Η ζωή έδειξε ότι δεν αρκεί «η ύπαρξη επαναστατικής στρατηγικής». Αυτή πρέπει να συνοδεύεται, ως αναπόσπαστο τμήμα, από τη μελέτη του δρόμου προσέγγισής της με τη χάραξη πολιτικής κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών μετά από σοβαρή μελέτη της κοινωνικοταξικής διάρθρωσης, της κατάστασης της εργατικής τάξης και των ενδιάμεσων λαϊκών στρωμάτων, συμμαχιών που αντιστοιχούν και υπηρετούν την προώθηση του στρατηγικού στόχου. Αλλιώς η στρατηγική θα μένει μόνο ως σύνθημα.

Η αναγωγή από την ΚΕ του αναγκαίου δρόμου προσέγγισης της στρατηγικής μας, ως «αναζήτηση κυβέρνησης αστικής διαχείρισης» - και μάλιστα υπό τον ΣΥΡΙΖΑ - άποψη που δεν τίθεται από τις κομματικές δυνάμεις, υποβαθμίζει τη συζήτηση. Δεν είναι σωστή. Διευκολύνει άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ και το αστικό πολιτικό σύστημα να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις.

Για τα στελέχη και τα επαγγελματικά στελέχη (Θέση 13)

«Ιδιαίτερα ένας μεγάλος αριθμός στελεχών προερχομένων από την ΚΝΕ, που περνούν στο Κόμμα και αναλαμβάνουν ευθύνες στην καθοδήγηση (...) Δεν έχουν πείρα εργασιακή ή συχνά είναι πολύ περιορισμένη».

Νομίζω σ. ότι πολύ σωστά η ΚΕ επισημαίνει και το πρόβλημα της έλλειψης εργασιακής πείρας. Αυτό βέβαια, ως πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, αφορά ακόμη περισσότερο τα επαγγελματικά στελέχη.

Δεν γίνεται σήμερα να είναι κάποιος επαγγελματικό στέλεχος, να καθοδηγεί Οργανώσεις ή π.χ. την «εργατική δουλειά» και να μην έχει εργαστεί ή να έχει περιορισμένη εργασιακή πείρα.

Πώς θα καθοδηγήσει σωστά τα κομματικά μέλη, αν δεν έχει ο ίδιος τέτοιες παραστάσεις, αν δεν έχει νιώσει ο ίδιος το φόβο της απόλυσης, τον κίνδυνο να πεινάσουν τα παιδιά του, αν δεν έχει δοκιμαστεί στο χώρο δουλειάς ως κομμουνιστής που τον σέβονται και εκτιμούν οι εργάτες. Οσο καλή θέληση και να έχει κάποιος σ. δεν μπορεί να αντικαταστήσει την έλλειψη αυτή, το σχολείο αυτό...

Πολλά στελέχη που έγιναν επαγγελματικά στελέχη από την ΚΝΕ βρίσκονται στα ανώτερα και ανώτατα καθοδηγητικά όργανα, παρόλο που «δεν έχουν πείρα εργασιακή ή συχνά είναι πολύ περιορισμένη», όπως επισημαίνουν οι «θέσεις» για τη σημερινή γενιά στελεχών της ΚΝΕ που περνούν στο Κόμμα.

Η έλλειψη παντελούς ή επαρκούς εργασιακής πείρας δημιουργεί προϋποθέσεις απόσπασης από τη ζωή και τα βιώματα του λαού και μιας αντίληψης και κατανόησης του κομμουνισμού μόνο μέσα από εγχειρίδια, χωρίς την πείρα της ζωής.

Νομίζω σ. ότι όσες και να είναι οι ανάγκες, δεν πρέπει να επαγγελματοποιούνται στελέχη με τέτοιους όρους. Αυτό δείχνει η πείρα από την ανάδειξη πολλών από τα στελέχη της μεταπολιτευτικής περιόδου και το είχαμε εκτιμήσει και τότε ως πρόβλημα.