Αύξηση 20 ευρώ το μήνα στο βασικό μισθό, συναποφάσισαν ΣΕΒ και ΓΣΕΕ. Σκέφτεται ο εργαζόμενος, αν με 20 ευρώ το μήνα παραπάνω, θα μπορέσει ν' ανταποκριθεί στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες της οικογένειάς του κι απελπίζεται. Τα 20 ευρώ δε φτάνουν για να καλύψουν ούτε την αύξηση που του έκανε ο σπιτονοικοκύρης του στο νοίκι. Και τις μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του νερού, τις ανατιμήσεις στη βενζίνη, στα φροντιστήρια των παιδιών, στα σχολικά είδη, στα τρόφιμα και τα ρούχα, στα τσιγάρα, στα εισιτήρια για κινηματογράφο, θέατρο, γήπεδο, πώς κι από πού θα τις καλύψει;

«

Βράζει» από θυμό ο μεροκαματιάρης, αντιλαμβανόμενος ότι τον κοροϊδεύουν με τις «αυξήσεις - ψίχουλα». Βρίζει τον Πολυζωγόπουλο, που, για μια ακόμα φορά, τον «πούλησε», υπογράφοντας τέτοια συμφωνία με τους εκπροσώπους των βιομηχάνων. Οργίζεται, ακούγοντας τον Σημίτη να μιλάει για «ισχυρή οικονομία» και «ισχυρή Ελλάδα», την ώρα που νιώθει αδύναμος ν' ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, ικανοποιώντας τις βασικές ανάγκες της οικογένειάς του. Αγανακτεί, βλέποντας στην τηλεόραση τον Καραμανλή να κάνει πως ενδιαφέρεται για τους φτωχούς και τους αδικημένους, επιχειρώντας να τον ξεγελάσει για να του πάρει την ψήφο. Νευριάζει, μαθαίνοντας πόσα χρήματα ξοδεύονται για την Ολυμπιάδα, πόσα κερδίζουν οι βιομήχανοι, πόσα κλέβουν οι «επιτήδειοι» και πόσα 'κονομάνε οι «κηφήνες».

Θυμώνει κι αγανακτεί ο μισθωτός. Τότε παρεμβαίνουν οι «από πάνω». «Υπάρχουν και χειρότερα», του λένε και του υπενθυμίζουν πως στην Ελλάδα υπάρχουν κοντά στους 600.000 άνεργοι, έτοιμοι να του πάρουν τη δουλιά. «Είσαι αχάριστος», τον μαλώνουν και τον ενημερώνουν πως χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες ζουν με 1.500.000 έως 2.500.000 δραχμές εισόδημα το χρόνο, χιλιάδες βιοτέχνες και μικρέμποροι χρεοκοπούν και «πάνε στο χαμό», χιλιάδες συνταξιούχοι πένονται. «Να ευχαριστείς που ζεις στην Ελλάδα της ΟΝΕ», του φωνάζουν και του απαριθμούν χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, στις οποίες «βασιλεύουν» η φτώχεια και η εξαθλίωση.

Φοβάται ο φουκαριάρης. Δεν ξέρει πού ν' ακουμπήσει και σε ποιον να στηριχτεί. Αλλά κάποτε θα καταλάβει πως στη δική του δύναμη μπορεί ν' ακουμπήσει και στους ώμους των συναδέλφων του και των «ομοιοπαθών» από τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορεί να στηριχτεί. Το δρόμο τού δείχνει το ΠΑΜΕ, καλώντας τον στον αγώνα για κατώτερο μισθό 300.000 δραχμές, για Κοινωνική Ασφάλιση, για νέες εργασιακές κατακτήσεις, για αξιοπρεπή ζωή. Ας τον ακολουθήσει...