Τέτοιες απόψεις ακούστηκαν και στη χώρα μας από τα κόμματα που υποστηρίζουν την ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το Συνασπισμό. Θα ήταν πολύ βολικό γι' αυτούς αν ο ελληνικός λαός πίστευε ότι η «αθώα» ΕΕ.... παρασύρθηκε, αφού έτσι δε θα χρειάζονταν οι ίδιοι να απολογηθούν για τις επιλογές τους. Ομως, για την τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων, όπως κατέγραψαν οι δημοσκοπήσεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν συνένοχη σ' αυτή την επιδρομή χωρίς «ελαφρυντικά».

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, ίσως, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το Δεκέμβριο του 1991, ομόφωνα οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών - μελών αποφάσισαν την αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας. Ανοιξαν έτσι τους ασκούς του Αιόλου με ολέθριες συνέπειες που ακόμη συνεχίζονται και θα συνεχίζονται για πολλά χρόνια ακόμη όχι μόνο για τους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά για ολόκληρη τη Βαλκανική.

Τα όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Ο πόλεμος στη Βοσνία και η επέμβαση του ΝΑΤΟ, η επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας για το Κοσσυφοπέδιο, ήταν κοινές επιλογές των εταίρων της ΕΕ. Οπως κοινή πολιτική είναι και το «Σύμφωνο Σταθερότητας» για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη με το οποίο μεθοδεύεται η αποσταθεροποίηση της Βαλκανικής και της ευρύτερης περιοχής, η υποδούλωση των χωρών και η εκμετάλλευση των λαών. Ομως και σε άλλα θέματα που αφορούν στις διεθνείς εξελίξεις οι «δεκαπέντε» εμφανίζονται με κοινή θέση, όπως αποδεικνύεται με τις εξελίξεις στον Καύκασο και την Κασπία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική. Το γεγονός ότι αυτές οι επιλογές των Ευρωπαίων «εταίρων» συμφωνούν με τη στρατηγική της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής δε σημαίνει ότι δεν είναι κοινές.