Πήγα και είδα την παράσταση του «Θεσσαλικού Θεάτρου», με το έργο του Τσέχωφ «Ο Γλάρος». Κι αυτό που μου έκανε εντύπωση - εκτός του γεγονότος ότι πρόκειται για μια φροντισμένη, καλή παράσταση - είναι ότι η αίθουσα στο «Θέατρο του Μύλου», όπου παίζεται το έργο, ήταν κατάμεστη. Χάρηκα πολύ γι' αυτό, καθώς είδα πως υπάρχει κόσμος που αναζητεί το γνήσιο πολιτισμό. Που ψάχνει τη δημιουργία. Που θέλει να σκεφτεί, να εκπαιδευτεί κι όχι απλώς να διασκεδάσει. Που αποφεύγει το εύκολο και το φτηνό.

Το «Θέατρο του Μύλου» στη Λάρισα - ένα μικρό κι όμορφο θεατράκι, όπου δίνει τις χειμερινές παραστάσεις του το «Θεσσαλικό» - είναι μια εστία λαϊκής αντίστασης στην πολιτιστική υποβάθμιση. Ενα καλυβάκι, όπου φυλάσσεται μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, του καλλιτεχνικού πλούτου του λαού μας. Ενα κλειστό φρούριο, αδιαπέραστο στη βαρβαρότητα του εφήμερου, του χυδαίου, του προσβλητικού. Και, ταυτόχρονα, ένα ανοιχτό μετερίζι της γνησιότητας, της ευγένειας, της πρωτοτυπίας. Μια θάλασσα ουσιαστικής δημιουργίας, όπου πετούν οι γλάροι του πολιτισμού. Είναι αυτό το θεατράκι πηγή δροσιάς, όαση ξεκούρασης, ορίζοντας ελπίδας για τους Λαρισαίους, που δεν αντέχουν τη «διασκέδαση» των «σκυλάδικων» και δεν «πάσχουν» από το κόμπλεξ του νεοπλουτισμού.

Υπάρχουν πολλές τέτοιες εστίες πολιτιστικής αντίστασης και αντεπίθεσης στη χώρα μας - μια νέα, που «άνοιξε» πρόσφατα, είναι ο μελωδικός «Συρμός» στο Μεταξουργείο - που λειτουργούν σαν αχτίδες φωτός στο έρεβος της υποκουλτούρας και στο γκρίζο της μετριότητας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι - κυρίως νέοι, που ουδεμία σχέση έχουν με τους «κλώνους» του «Φέιμ Στόρι» και τα «ζωντανά» της «Φάρμας» - με μεράκι και ταλέντο, που δημιουργούν εκτός των «καλλιτεχνικών τειχών» του «κλεινού άστεως», χωρίς καμιά σχέση με τους εμπόρους και τους «προαγωγούς», μακριά από τις ισοπεδωτικές τηλεοπτικές κάμερες και τις επιλεκτικές γραφίδες. Δε χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να τους βρεις, αρκεί να κοιτάς μακριά και να βλέπεις βαθιά.

Μέσα από αυτές τις εστίες αντίστασης, όπου σιγοκαίει η στάχτη της γνήσιας δημιουργίας, θ' αναδειχτούν οι αυριανοί Ανθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού. Αυτοί, που δε θα ξερογλείφονται για τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δε θα κορδώνονται για τα μετάλλια της ντόπιας εξουσίας. Που δε θα κρύβονται στον ίσκιο τους για να μην πουν τη γνώμη τους και δε θα ντρέπονται να βγουν στο πεζοδρόμιο κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Ιράκ και υπέρ της λαϊκής νίκης στη Βενεζουέλα. Αυτοί, που θα είναι το καμάρι του λαού μας και το στολίδι της πατρίδας μας...