«

Αν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αναλάβουν στρατιωτική δράση εκτός του πλαισίου του Συμβουλίου Ασφαλείας, μια τέτοια ενέργεια δε θα είναι σύμφωνη με τη Χάρτα του ΟΗΕ», είπε προχτές ο ΓΓ του διεθνούς οργανισμού. Προφανώς, είχε τους λόγους του, που, αν και φαίνονται στην πρώτη ματιά εύκολα αναγνώσιμοι, δε σημαίνει πως είναι και πραγματικά τόσο απλοί.

Μια πρώτη ανάγνωση φέρνει τον Κ. Ανάν, να «προειδοποιεί» τις ΗΠΑ και τους ευκαιριακούς - μόνιμους συμμάχους τους, να σεβαστούν τους τωρινούς συσχετισμούς δύναμης, άρα και τις επιθυμίες, έτσι όπως εκδηλώνονται προς το παρόν στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μια δεύτερη ανάγνωση ίσως υπονοεί - προειδοποιεί μελλοντικές περιπέτειες για την ίδια την υπόσταση του διεθνούς οργανισμού. Γιατί, όταν οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να γράψουν στα «παλαιότερα των υποδημάτων» της διοίκησής τους τη Χάρτα του ΟΗΕ, τόσο απροσχημάτιστα, είναι φανερό πως έχουν και την ταυτόχρονη διάθεση, να ανοίξουν και όλους τους ασκούς, που απελευθερώνουν τους «αέρηδες», για καινούριες ιμπεριαλιστικές «νομιμότητες», που επίσημα πλέον δε θα υπολογίζουν ούτε σύνορα, ούτε τίποτα... Το όριο, που μπορούν να σταθούν, θα καθορίζεται μόνον από το ιμπεριαλιστικό συμφέρον και τη δυνατότητα να το επιβάλουν με στρατιωτικά ή άλλα μέσα.

Επειδή, όμως, η διπλωματία κρύβει πολλές εκπλήξεις, η παραπάνω τοποθέτηση του Κ. Ανάν απαιτεί και τρίτη ανάγνωση, καθόλου άσχετη από τις προηγούμενες. Δε λέγεται, αλλά υπάρχει, αντικειμενικά, μια ταυτόχρονη προειδοποίηση και προς εκείνες τις δυνάμεις, που είναι διατεθειμένες να μπλοκάρουν τις εκδοχές των αμερικανοβρετανικών ψηφισμάτων, να δράσουν έτσι, που να μη βγάλουν τις ΗΠΑ εκτός νομιμότητας και φέρουν μια ώρα αρχύτερα την κατάρρευση του συστήματος των άλλοθι...

Αυτά ομολόγησε ή υπονόησε ο Κ. Ανάν από τη θέση του, ο ρόλος της οποίας επανακαθορίζεται ουσιαστικά, κάθε φορά που αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης και οι ιμπεριαλιστικές σκοπιμότητες. Ομως, για τους λαούς, το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο δεν μπορεί να καθορίζεται ανάλογα με τα κατά καιρούς ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τις εσωτερικές αντιθέσεις που προκαλούν. Αν, για παράδειγμα, υπήρχε μια δεδομένη πλειοψηφία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (που δεν αποκλείεται να διαμορφωθεί) υπέρ της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράκ, τότε θα ήταν νόμιμο το έγκλημα; Ηταν, για παράδειγμα, σύμφωνη με τον Χάρτη του ΟΗΕ η δολοφονία του λαού της Γιουγκοσλαβίας και η καταστροφή της χώρας, επειδή οι τότε συσχετισμοί και τα ανάλογα συμφέροντα τη νομιμοποιούσαν; Ηταν σύμφωνα τα εγκλήματα, που συνεχίζουν να γίνονται ακόμα σήμερα στο Αφγανιστάν; Το νόμιμο, ή το παράνομο, θα καθορίζεται κάθε φορά ανάλογα με πόσους συνενόχους «στρατολογεί» ο κάθε ιμπεριαλιστής; Ο ίδιος ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι διατυπώσεις - αποτελέσματα ιστορικών συσχετισμών δύναμης, πόσο μάλλον οι ερμηνείες του.

Πίσω από τα άλλοθι, ή μη άλλοθι, κρύβεται η ουσία. Τα ξεχωριστά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να είναι αυτά που θα καθορίζουν έννοιες, όπως Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Ειρήνη, Νομιμότητα... Αυτούς τους ορισμούς, τους κάνουν μόνοι τους οι λαοί ακριβώς ενάντια σε όλων των ειδών και αποχρώσεων τους ιμπεριαλισμούς.