Ας μην αυταπατώνται, πάντως, τόσο οι Αμερικανοβρετανοί «απελευθερωτές», όσο και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, που περιμένουν σαν τις ύαινες να πάρουν μέρος στο μεταπολεμικό πλιάτσικο. Ο,τι και να κάνουν, δεν πρόκειται να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση τόσο του ιρακινού λαού, όσο και σ' αυτές των υπόλοιπων Αράβων, αλλά και των λαών όλου του κόσμου. Οπως και να βαφτίσουν το όποιο μεταπολεμικό καθεστώς στο Ιράκ. Οπως και να ονομάσουν τις δυνάμεις κατοχής και την καταλήστευση της πολύπαθης αυτής χώρας. Οση «βοήθεια» κι αν δώσουν στον χιλιοβασανισμένο ιρακινό λαό.

Κι ας μην ξεχνούν ότι μπορεί στους δικούς τους κύκλους και σε όλους όσοι αναμασούν τα λεγόμενά τους οι λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους, αλλά δε συμβαίνει το ίδιο και με τους απανταχού στον πλανήτη εργαζόμενους. Η ελαχιστότατη αίσθηση νομιμότητας και δίκιου, η ελαχιστότατη επανόρθωση - αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η λέξη αυτή - των απάνθρωπων και φρικτών εγκλημάτων, που έχουν γίνει μέχρι σήμερα σε βάρος του ιρακινού λαού, επιβάλλουν τουλάχιστον τα εξής:

Πρώτον, να σταματήσει αμέσως ο άδικος και παράνομος πόλεμος και να αποσυρθούν οι δυνάμεις εισβολής.

Δεύτερον, ανεξάρτητη επιτροπή του ΟΗΕ να αποτιμήσει τις πολεμικές επανορθώσεις, που πρέπει να καταβάλουν εξ ολοκλήρου οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και όσες άλλες χώρες εισέβαλαν στο Ιράκ.