Πόσοι μύθοι; Πόσες αυταπάτες; Μια γενιά ολόκληρη ποτίστηκε τόσο πολύ με τόσα πολλά παραμύθια, που ενώ η πραγματικότητα τα διαψεύδει καθημερινά, αυτά συνεχίζουν με περισσό θράσος να εκπέμπονται από τα χείλη των απολογητών της ΕΕ. Ισως να βρίσκουν ακόμα κάποιο «χώρο» να εισχωρούν στην κοινωνική ψυχολογία, παρά και κόντρα στην πραγματικότητα...

Μερικά χρόνια πριν, δούλευε πολύ το παραμύθι πως, αν η Ελλάδα ήταν πιο νωρίς μέλος στην τότε ΕΟΚ, ποτέ δε θα είχε γίνει η δικτατορία! Αργότερα, με τη «θριαμβευτική» είσοδο, το παραμύθι προσαρμόστηκε πως η ΕΟΚ είναι εγγυητής των αξιών της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του ανώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού και κεκτημένου. Σαν ΕΕ, υποτίθεται, επίσης, πως κληρονόμησε όλα αυτά, που ήταν «τιμή της και καμάρι της». Μάλιστα, υποτίθεται, πάλι, πως όλες αυτές οι αξίες είναι όροι απαράβατοι, προκειμένου να αρχίσει μια διαδικασία ένταξης στην ΕΕ για κάποια χώρα. Βέβαια, την ίδια ώρα, τίποτα δεν εμπόδισε τις κυβερνήσεις της ΕΕ, να περάσουν τους πιο σκληρούς αυταρχικούς νόμους, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα με τη δυσαρέσκεια, την οποία γεννάει η πολιτική που τους υπαγορεύουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που υπηρετούν.

Οσον αφορά στις υποτιθέμενες δημοκρατικές προδιαγραφές, εκεί είναι, που «ανοίγουν το βαγγέλιο στην κυριολεξία στα μέτρα τους...». Στην πολύ σπουδαία παραδοσιακή δύναμη της ΕΕ, Γερμανία, ουσιαστικά ποτέ δεν έπαψαν οι διώξεις ενάντια στους κομμουνιστές. Στην Πολωνία - από τα νεοσύστατα μέλη αυτή - υπάρχει το περίφημο άρθρο 13, που ταυτίζει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Σε μια σειρά από άλλες καινούριες χώρες - μέλη ή υποψήφια μέλη, απαγορεύεται η οποιαδήποτε δράση των κομμουνιστικών κομμάτων. Σε άλλες απαγορεύεται η χρήση των σοσιαλιστικών συμβόλων... Δεν έχουν, ουσιαστικά, τέλος τα εμπόδια, που βάζουν στην πραγματικά ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και ανεπηρέαστη διαμόρφωση των συνειδήσεων...

Είδε κανένας καμιά ΕΕ να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο μπροστά σ' αυτές τις ολοφάνερες παραβιάσεις των στοιχειωδών δημοκρατικών αξιών; Είδε κανένα όργανό της, κανέναν από τους περίφημους θεσμούς της, να νιώσει πως θίγεται; Είδε κανέναν από τους μεγάλους ηγέτες των χωρών - μελών να δείξει την παραμικρή ευαισθησία; Δεν είδε και ούτε πρόκειται ποτέ να δει, γιατί ακριβώς για τις πιο πολλές απ' αυτές τις χώρες, που έγιναν μέλη ή πρόκειται να γίνουν, μέρος των «εξετάσεών» τους ήταν ακριβώς αυτά τα αντιδημοκρατικά μέτρα. Δηλαδή, σε πιο απλά ελληνικά, έπρεπε να αποδείξουν πόσο αποτελεσματικοί είναι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.