Το προχτεσινό «ντιμπέιτ» το επιβεβαίωσε με απόλυτο τρόπο: Στην Ελλάδα έχουμε ένα κόμμα το οποίο ανάλογα με τα γούστα του καθενός μπορεί να αποκαλείται είτε «ΠασοκοΝεοδημοκρατία» είτε «ΝεοδημοκρατικοΠασόκ»... Ομως αυτό το κόμμα, και εδώ εντοπίζεται κυρίως η αξία του «ντιμπέητ», δεν έχει έναν, αλλά δυο αρχηγούς! Οι δυο αρχηγοί του ίδιου κόμματος, λοιπόν, αξιοποίησαν όσο γινόταν... καλύτερα τη μια ώρα που είχαν στη διάθεσή τους και κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να πείσουν τους... αναποφάσιστους ότι πρεσβεύουν την ίδια ακριβώς πολιτική. «Ναι στην ΟΝΕ» ο κ. Σημίτης, «ναι στην ΟΝΕ» και ο κ. Καραμανλής. «Ναι στο Ελσίνκι», ο κ. Καραμανλής, «ναι στο Ελσίνκι» και ο κ. Σημίτης. Και στα «εξωτερικά» μαζί και στα «εσωτερικά» μαζί. Κάτι, δηλαδή, σαν το «και μέσα πάμε καλά και έξω πάμε καλά», που μας λέγανε παλιότερα, αλλά, τώρα πλέον, λίγο προς το πιο «εκσυγχρονισμένο», που το κάνει να μοιάζει με το «και σεις καλά τα κάνατε και μεις καλύτερα θα τα κάνουμε»...

Το «ντιμπέιτ» επομένως ήταν χρήσιμο. Οσοι θυμούνται τη διεκδίκηση της προεδρίας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ από τους κ.κ. Σημίτη και Τσοχατζόπουλο, θα διαπίστωσαν ότι οι μεταξύ τους «διαφορές», που επικαλούνταν τότε ενώπιον του ΠΑΣΟΚικού ακροατηρίου, φαντάζουν... αβυσσαλέες μπροστά στις «διαφορές» που ανέκυψαν από τη «μονομαχία» μεταξύ Σημίτη - Καραμανλή... Το ίδιο θα διαπιστώσουν, αν συγκρίνουν τις χτεσινές «διαφορές», με αυτές, που είχαν οι κ. κ. Καραμανλής και Σουφλιάς, όταν διεκδικούσαν την αρχηγία της ΝΔ... Με δυο λόγια, ακόμα και εσωκομματικοί αντίπαλοι να ήταν οι κ. κ. Σημίτης και Καραμανλής, θα έβρισκαν τελικά κάτι λιγότερο ανούσιο για να «διαφωνήσουν». Προχτές όχι μόνο δε βρήκαν, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να βρουν.

Μάταιο επομένως να διαμαρτύρεται κανείς - όπως συνέβη χτες σε μερικά πρωτοσέλιδα - για την «πλήξη» που προκάλεσε το «ντιμπέητ». Η πλήξη είναι παράγωγο, πρώτα και κύρια, της αδιατάρακτης ομοιομορφίας. Στην περίπτωση, δε, της αντιλαϊκής ομοιομορφίας, τότε η πλήξη καθίσταται αφόρητη, όπως η προχτεσινή. Ούτε η «έκπληξη» για το μονότονο των παράλληλων μονολόγων δικαιολογείται. Η έκπληξη θα ήταν δικαιολογημένη, μόνο αν κάποιος παρέβαινε τους κανόνες της μονοτονίας του «μονόδρομου». Αλλά αν συνέβαινε αυτό, τότε το ΠΑΣΟΚ δε θα ήταν ίδιο με τη ΝΔ και η ΝΔ δε θα ήταν ίδια με το ΠΑΣΟΚ. Τότε δε θα έβλαπταν και οι δυο τη χώρα, το ίδιο. Κάτι που ούτε στο «ντιμπέιτ» δεν μπόρεσαν να κρύψουν.