Μια ένδειξη αυτής της ωρίμανσης είναι, αναντίρρητα, και το κεντρικό σύνθημα με το οποίο εμφανίζεται στον εκλογικό στίβο το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα: «Αντισταθείτε».

«Ν' αγιάσει το στόμα σου!» ήμαστε έτοιμοι να πούμε, όταν παρακολουθήσαμε στην οθόνη της ΝΕΤ (28 Μάρτη, ώρα 17.30) στο δεκάλεπτο του ΔΗΚΚΙ την ομιλία του ευρωβουλευτή του ανωτέρω κόμματος κ. Δ. Κουλουριάνου να αναπτύσσει το θέμα της ΟΝΕ.

Ο κ. Κουλουριάνος υπήρξε όντως εύγλωττος και κατατοπιστικός. Ανέφερε, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι η ΟΝΕ δεν είναι, κατ' αρχήν, ΟΝΕ «αλλά μόνο ΝΕ» και ότι υπήρξε και εξακολουθεί να είναι βασική συνιστώσα της πολιτικής του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ότι συνοδεύεται (και συνοδεύτηκε συγκεκριμένα) από βαριές θυσίες για τους λαούς και νέα υπερκέρδη για τα μονοπώλια. Γελοιοποίησε πολύ επιτυχημένα όσους διαφημίζουν τις «σκληρές διαπραγματεύσεις», λέγοντας ότι τέτοιες διαπραγματεύσεις απλώς δεν προβλέπονται και φέρνοντας το ωραίο παράδειγμα του Χ. Φορντ, ο οποίος όταν άρχισε τη μαζική παραγωγή αυτοκινήτων, έριξε το σύνθημα: «Ο,τι χρώμα θέλετε, αρκεί να είναι μαύρο». Τόνισε, επίσης σωστά κατά τη γνώμη μας, τους κινδύνους που απειλούν τις εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες, που δε διαθέτουν τις μεγάλες εφεδρείες σε όλους τους τομείς που διαθέτουν οι μεγάλες δυνάμεις.

α) Διακήρυξε ορθά - κοφτά ότι η είσοδος στην ΟΝΕ, ιδιαίτερα, μάλιστα, για «χώρες όπως η Ελλάδα» (μεταφέρουμε αυτολεξεί τα λόγια του) είναι αναπόφευκτη και «δεν έχουμε άλλη επιλογή» (αυτολεξεί επίσης). Μα, αν είναι έτσι, τότε προς τι η «αντίσταση»; Δεν είναι όχι μόνο ανώφελοι, αλλά και ανόητοι όσοι αντιστέκονται στο μοιραίο και αναπόφευκτο; Θα καλούσε, ας πούμε, το ΔΗΚΚΙ το λαό να αντισταθεί στην ανατολή του ηλίου της 10ης Απρίλη ή στην παλιρροϊκή εναλλαγή των ρευμάτων των στενών του Ευρίπου;

β) Διακήρυξε όχι λιγότερο κατηγορηματικά ότι, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που ήδη διαγράφονται, απαιτείται όχι η «αλαζονεία» των μεγάλων κομμάτων, που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα μόνα τους, αλλά «ευρεία συνεργασία και κοινωνική συναίνεση».

Περίεργοι τρόποι αντίστασης, μα την αλήθεια! Αν καταλάβαμε καλά, για να αντισταθούμε, δε χρειάζονται συσπείρωση, κινητοποίηση, μαχητικό πνεύμα, ακόμη και ετοιμότητα - αν χρειαστεί - για θυσίες, αλλά, αντίθετα, «συνεργασία και συναίνεση». Απαιτείται δηλαδή να γίνει ακριβώς εκείνο που ζητούν αυτοί που όχι απλώς δεν καλούν σε αντίσταση, αλλά θέλουν, αντίθετα, την αναντίρρητη αποδοχή όλων των επιταγών της ΟΝΕ! Και αυτό θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία ακριβώς με αυτούς!

Είναι, άραγε, αυτός ο καλύτερος τρόπος αντίστασης ή, έστω, και απλής αντιπαράθεσης με δυνάμεις των οποίων όχι μόνο τα σχέδια αλλά και την ισχύ ο κ. Κουλουριάνος παρέστησε και περιέγραψε τόσο ωραία και σωστά;

Τελικά, πάντως, ο κ. Κουλουριάνος τα κατάφερε. Τα κατάφερε να μας πείσει ότι, στις 9 Απρίλη, ο δρόμος της αντίστασης (για την οποία δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αποτελεί την πραγματική διάθεση των υποστηρικτών τα ΔΗΚΚΙ) περνά μέσα από την όσο το δυνατόν πιο «ξέχειλη» υπερψήφιση των αγωνιστικών - ενωτικών ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Οτι μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει σήμερα ώστε να ανοίξει αύριο ο δρόμος της πλατιάς συσπείρωσης όλων των δυνάμεων της αντίστασης, απαλλαγμένων από ολέθριες αυταπάτες και ακόμη πιο ολέθριες ταλαντεύσεις.