Ηπροκήρυξη των πρόωρων εκλογών, ως γνωστόν έγινε ύστερα από σχετικό αίτημα του πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με μοναδικό λόγο, την ανανέωση της εντολής της κυβέρνησης, ώστε η νέα κυβέρνηση με πρόσφατη εντολή να διεξαγάγει καλύτερα τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, δεν αναφέρονται σ' αυτό το μέγα θέμα. Ενώ αναγνωρίζουν το μέγεθος των οικονομικών, πολιτικών επιπτώσεων που θα επιφέρει αυτή η κορυφαία επιλογή της αστικής τάξης στο λαό μας, περί άλλων τυρβάζουν. Ουσιαστικά προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους πελώριες ευθύνες γι' αυτή την αρνητική πορεία της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι ως κυβέρνηση τα πήγε καλά σ' αυτή την ιμπεριαλιστική συνωμοσία. Δηλαδή, ο μικρός Δαβίδ επιβλήθηκε του ισχυρού Γολιάθ. Ονειρα θερινής νυκτός. Τα οποία όμως πλήρωσε ακριβά η χώρα και ο λαός μας, ενώ θησαύρισαν παλιά και κυρίως νέα τζάκια.
Η ΝΔ διαλαλεί προς όλες τις κατευθύνσεις και μάλιστα σε υψηλούς τόνους: «Εδώ το αυθεντικό της υποτέλειας στους ισχυρούς της Ευρώπης, μη δίνετε σημασία στο imitation του Σημίτη».
Ο ΣΥΝ βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, και αδυνατεί να επιτύχει τις αναγκαίες διαμεσολαβήσεις, ανάμεσα στα προαπαιτούμενα μιας αριστερής ιδεολογίας και το παγερό πρόσωπο της ΟΝΕ, επιλέγοντας δογματικά τον ευρωπαϊκό λάκκο των λεόντων. Το σχήμα μπορεί να φαντάζει κατά τι οξύμωρο, αλλά εκφράζει τη δεινή πολιτική θέση στην οποία έχει περιέλθει αυτός ο πολιτικός χώρος. Δυστυχώς όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική δεν μπορείς να είσαι και με τον Χριστό και με τον Μαμμωνά. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενο, δεν μπορείς να είσαι και με το λαό και με τους εχθρούς του λαού. Οφείλεις να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Διαφορετικά είσαι ένας κοινός πολιτικός απατεώνας.
Το ΔΗΚΚΙ σε καμία περίπτωση δεν έρχεται σε αντίθεση με τα ιερά και τα όσια της ΟΝΕ και ονειρεύεται το χαμένο καπιταλιστικό παράδεισο του «ωραίου» παλιού ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας μάταια να τον επαναφέρει και πάλι στο προσκήνιο. Δεν κατανόησε όμως ότι η ιστορία μόνο σαν φάρσα μπορεί να επαναληφθεί.
Το ΚΚΕ αποκαλύπτει χωρίς περιστροφές μπροστά στο λαό το βαθύ ταξικό περιεχόμενο της άνισης ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης. Με έναν πλούτο επιχειρημάτων και με όπλο τη μαρξιστική - λενινιστική προσέγγιση, επεξηγεί με επιστημονικούς όρους την αντικειμενική πορεία που μέλλει να ακολουθήσει το ιμπεριαλιστικό όχημα της ΕΕ, συνθλίβοντας στο πέρασμά του εκατομμύρια εργαζόμενους, χωρίς αιδώ και καμία αναστολή. Πρόκειται για την αντικειμενική κίνηση και ανάπτυξη του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, ο οποίος στην προσπάθειά του να αναμετρηθεί με τον αμερικανικό, και ιαπωνικό ιμπεριαλισμό θυσιάζει για τις ανάγκες που απαιτεί ο διεθνής ανταγωνισμός εκατομμύρια ανθρώπους. Ετσι ψυχρά όπως το απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.
Να πώς παρουσιάζει τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου ένας από τους εξέχοντες διανοούμενους της Επιτροπής: «Το όραμα της παγκόσμιας οικονομίας που επαγγέλλεται είναι στην πραγματικότητα πολύ περιορισμένο: οι επιχειρήσεις δεν είναι παρά στρατοί που συγκρούονται για την κατάκτηση των αγορών και την άμυνα των κεκτημένων θέσεων. Οι διευθυντές τους περιγράφονται ως στρατηγοί και στρατηλάτες. Η λογική του πολέμου διαποτίζει ακόμα και τη λογική της συνεργατικότητας: η συνεργασία είναι ακόμα ένα πλεονέκτημα για τον ανταγωνισμό», ο οποίος τροφοδοτεί τις περιφερειακές και εθνικές ανισότητες. Ενώ ο Μαρξ τονίζει: «Δε θα ήταν καθόλου δυνατή μια καπιταλιστική παραγωγή αν θα έπρεπε ν' αναπτυχθεί ταυτόχρονα και σύμμετρα σ' όλες τις σφαίρες», και ο Λένιν το 1917 στο έργο του «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού», διασαφηνίζει: «Η ανισομετρία και ο αλματικός χαρακτήρας της ανάπτυξης των διαφόρων κλάδων της βιομηχανίας, των διαφόρων χωρών, είναι αναπόφευκτα στις συνθήκες του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δε θα ήταν καπιταλισμός, γιατί και η ανισομετρία της ανάπτυξης και το βιοτικό επίπεδο πείνας για τις μάζες είναι ουσιαστικοί, αναπόφευκτοι όροι και προϋποθέσεις αυτού του τρόπου παραγωγής».
Η επιστημονική τεκμηρίωση της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας, και η εφαρμογή των γενικών της νόμων εύκολα αμφισβητούνται, αλλά δύσκολα ανατρέπονται. Οι αστοί πολιτικοί και διανοούμενοι εκείνο που επιχειρούν να διασφαλίσουν από την εφαρμογή του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι συγκεκριμένα συμφέροντα ανάμεσα σε καπιταλιστές. Για παράδειγμα η εφημερίδα « Το Βήμα» αναφερόμενη στο θέμα γράφει σχετικά: «Από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε αυτός ο νόμος, που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από δύο παγκόσμιους πολέμους και από δεκάδες άλλων συρράξεων, πέρασαν 80 χρόνια και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σοσιαλιστής Ζακ Ντελόρ, τον υπενθύμισε στους ηγέτες της Κοινότητας προσδιορίζοντας αυτήν τη φορά την απειλή ως προερχόμενη από την Απω Ανατολή». Δηλαδή, αστοί πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης ζητούν από τους λαούς της Ευρώπης να υποστούν θυσίες για ν' αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός που προέρχεται από άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Οι επικλήσεις λοιπόν του μαρξισμού από υψηλούς παράγοντες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, στοχεύουν όχι στην πλήρη αποδοχή του, αλλά στη μονόπλευρη αξιοποίηση και στην κατοχύρωση των εθνικών ταξικών συμφερόντων του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα. Η δημιουργία των υπερεθνικών οικονομικών ενώσεων είναι συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου.
Το καίριο ερώτημα το οποίο πρέπει να τεθεί χωρίς περιστροφές, είναι ποιος πραγματικά ωφελείται από την απελευθέρωση των διεθνών συναλλαγών και του διεθνούς εμπορίου; Πόσο ισότιμες μπορεί να είναι οι διεθνείς συναλλαγές, όταν το χρηματιστικό κεφάλαιο αναδείχνεται σε παράγοντα διεθνούς επικυριαρχίας και «περισσότερα από 1.000 δισεκατομμύρια δολάρια αλλάζουν χέρια κάθε μέρα στις διεθνείς αγορές, ποσό που μπορεί να συγκριθεί με τα συναλλαγματικά αποθέματα των επτά περισσότερο αναπτυγμένων χωρών, τα οποία κυμαίνονται μεταξύ 250 και 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο καπιταλισμός επομένως μπορεί, εάν και όποτε το επιθυμεί, να ρίξει στην αγορά μέχρι και 600 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα. Από τα 1.000 δισ. που διακινούνται καθημερινά, ένα απειροελάχιστο μέρος μόνο μετατρέπεται σε παραγωγικές επενδύσεις».
Επομένως, τον άνισο καπιταλιστικό κόσμο κλήθηκαν να κατοχυρώσουν οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί οργανισμοί, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων του πλανήτη.
Ηαριστερή ριζοσπαστική αντίληψη που εκφράζεται από το ΚΚΕ βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των κυρίαρχων αντιλήψεων, οι οποίες κατά κανόνα εκθειάζουν το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι υποστηρικτές της «ευρωπαϊκής ιδέας», τόσο στους κύκλους των «φιλοευρωπαϊστών», όσο και στους κατ' όνομα «ευρωσκεπτικιστών», αποκρύπτουν συνειδητά ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αποκρύπτουν τους βασικούς οικονομικούς δείκτες, οι οποίοι καταδεικνύουν με τον πιο εύληπτο τρόπο την άνιση Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Για παράδειγμα, ενώ ο προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης μόλις ανέρχεται στο 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, δεν μπαίνουν στο κόπο να μας εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να οικοδομηθεί με τόσο περιορισμένους οικονομικούς πόρους, το μεγαλεπήβολο ευρωπαϊκό ιδεώδες τους; Οταν στα κράτη - μέλη της Ενωσης οι κρατικές δαπάνες κατά μέσο όρο ανέρχονται πάνω από το 50% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Με οικονομικές ασπιρίνες επιχειρούν να ζέξουν στο ιμπεριαλιστικό τους άρμα τους λαούς της Ευρώπης μαζί και τον ελληνικό. Επίσης, οι οικονομικές ολοκληρώσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπως και η περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, λειτουργούν και ως αντίρροπες τάσεις στο νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους. Η ενιαία αγορά διευκολύνει τις συναλλαγές, απελευθερώνει στο έπακρο την κίνηση του κεφαλαίου, και συγκρατεί την πτωτική τάση στα ποσοστά κέρδους συνολικά του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Γι' αυτό λοιπόν οι υποστηρικτές της άνισης ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή αρκούνται στην απόκρυψη των στατιστικών δεδομένων τα οποία δεν τους διευκολύνουν στους στόχους τους ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, καταλήγουν σε μεγαλόπρεπα φορμαλιστικά σχήματα και σε μεγαλόστομες διακηρύξεις. Ουσιαστικά λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν υπολανθάνοντα «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό», ο οποίος κατά παράδοξο τρόπο «στερείται» μιας ισχυρής οικονομικής βάσης. Η πραγματικότητα κατά περίεργο τρόπο εμφανίζεται ανεστραμμένη με το κεφάλι κάτω. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να προβάλλει το πολιτικό σε βάρος της οικονομίας. Εντούτοις, παρατηρώντας το όλο πρόβλημα με μια περισσότερο διεισδυτική ματιά, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε το οικονομικό όχημα που οδηγεί και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς την άνιση Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Αυτός είναι ο αγγελικός κόσμος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τίποτε άλλο. Αυτό το αποκρουστικό πρόσωπο των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών σπεύδουν να προσκυνήσουν σύμπαντα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Πλην Λακεδαιμονίων. Το ΚΚΕ προς τιμήν του στέκεται αρνητικά σ' αυτό το ιμπεριαλιστικό έκτρωμα. Αλλωστε, τα υγιή ψάρια μπορούν να κολυμπούν και κόντρα στο ρεύμα.
Τρύφων ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Επίκουρος καθηγητήςΠανεπιστημίου ΜακεδονίαςΥποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στο Νομό Μεσσηνίας
Feeds
Χρειάζεται εξουσία που να αντιπροσωπεύει πραγματικά τα λαϊκά συμφέροντα 
