Αν κάποιοι - και ήταν οι περισσότεροι - δεν τους ενδιέφερε -και δικαιολογημένα - να δουν το θέατρο σκιών που στήθηκε με τους δύο μονομάχους, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν έχασαν απολύτως τίποτα. Ηξεραν εκ των προτέρων βέβαια ότι γενικά από τους δύο διαχειριστές της ίδιας απάνθρωπης πολιτικής δεν μπορούσαν να περιμένουν τίποτα καλό. Πολύ περισσότερο, δε θα μπορούσαν να διαμορφώσουν άποψη και μάλιστα να καθορίσουν την ψήφο τους - όπως προσπαθούσαν μέρες νωρίτερα να τους «περάσουν» - από ένα θλιβερό «ντιμπέιτ».

Ομως, τόσο αυτοί που είδαν τη μονομαχία - σικέ, όσο και αυτοί που την απέφυγαν, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν από την ηχώ των φερέφωνων που ανέλαβαν από το πρώτο λεπτό που τέλειωσε η παράσταση να τους πείσουν ότι δεν είδαν ή δεν άκουσαν καλά! Οι διάφοροι παρατρεχάμενοι, οι ειδικοί, οι επικοινωνιολόγοι, οι επώνυμοι με άποψη, τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, γνωρίζουν πολύ καλά και χωρίς δεύτερη κουβέντα την αλήθεια: Δεν κέρδισε κανένας, ήταν ισοπαλία, κέρδισε ο δικό μας, κέρδισε η πολιτική - ναι ακούστηκε και αυτό κ.ο.κ. Πλουραλισμός απόψεων και γνωμών, θα 'λεγε κάποιος. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι θέλουν σώνει και καλά να μας στοιχίσουν όλους, σώνει και καλά, πίσω από τον ένα ή τον άλλο. Μετά το ντιμπέιτ πρέπει να πάρεις θέση: «Σημίτης ή Καραμανλής». Μόνο γκριζο-γαλάζιο ή πρασινο-γκρίζο γαλάζιο.

Θα είχαν δίκιο αν το λαό τον ενδιέφερε να διαλέξει το δυνάστη του, τον χαλίφη για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ε, όχι. Δε θα μας βάλουν όλους στο κλουβί. Δε θα κλείσουν τη ζωή και το μέλλον μας ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Υπάρχει και το κόκκινο του αγώνα και της ελπίδας. Και όσο πιο πολύ χρωματίσει την κάλπη, τόσο πιο έντονα θα μυρίσει η άνοιξη και ανάσταση του λαού.