«...Ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα, κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος. Κι αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό...

Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της. Και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω»

(Νίκος Μπελογιάννης, απολογία στο στρατοδικείο)

Αλήθεια, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 48 χρόνων από εκείνη τη φρικτή δολοφονία, στην οποία προχώρησαν από κοινού οι ιμπεριαλιστές δυνάστες της χώρας με τους εγχώριους εθνικόφρονες ραγιάδες του «Κέντρου», τους θυμίζει κάτι το παραπάνω απόσπασμα; Είναι απόσπασμα από την απολογία-«κατηγορώ» του Μπελογιάννη προς τους εθνικόφρονες στρατοδίκες του, πριν εκείνοι τον στείλουν στο (άλλο) απόσπασμα...

***

Στις μέρες μας - και λόγω προεκλογικής περιόδου πιο έντονα - ξαναζούμε το φαινόμενο. Και είναι πραγματικά γελοίο, οι απόγονοι εκείνων που παλιότερα κατηγορούσαν το ΚΚΕ ως δήθεν «ξενοκίνητο» και τους κομμουνιστές σαν «απάτριδες» και «προδότες της πατρίδας», να έρχονται σήμερα, ξανά με τη μάσκα του κατηγόρου, επειδή, όπως λένε τώρα, το ΚΚΕ είναι μεν πατριωτικό, αλλά έπαψε να είναι διεθνιστικό!

Τους έπιασε δηλαδή ο πόνος για την «έλλειψη» των διεθνιστικών χαρακτηριστικών του Κόμματος. Οι κύριοι αυτοί «υπερασπίζονται» (!) τάχα τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ, αλλά τις περασμένες δεκαετίες, για τους πολιτικούς προγόνους των σημερινών κατηγόρων, η ύπαρξή αυτών ακριβώς των διεθνιστικών χαρακτηριστικών ήταν αρκετός λόγος ώστε να στέλνουν τους κομμουνιστές στα εκτελεστικά αποσπάσματα...

Σήμερα οι κατήγοροι του ΚΚΕ «νοιάζονται», λέει, επειδή δε βρίσκουν το Κόμμα και τόσο διεθνιστικό! Παλιά, ο πόνος τους εδραζόταν στο ακριβώς αντίθετο. Τότε τους έφταιγε η «έλλειψη» πατριωτικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ επειδή ήταν «πολύ» διεθνιστικό...

Παλιά το ΚΚΕ το κατηγορούσαν λόγω του διεθνισμού του ως κόμμα «πρακτόρων»! Το κατηγορούσαν για έλλειμμα πατριωτισμού! Σήμερα, αυτοί οι ίδιοι, οι χτεσινοί στρατοδίκες του «ΕΑΜοβουλγαρισμού» και του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού», κατηγορούν το ΚΚΕ για απεμπόληση (!) του διεθνισμού, το κατηγορούν - λόγω του πατριωτισμού του αυτή τη φορά - ως επιρρεπές στον «εθνικισμό»!

Παλιά το ΚΚΕ ήταν «πολύ» διεθνιστικό - όπως έλεγαν - και δεν τους άρεσε. Τώρα έγινε «πολύ» πατριωτικό - όπως λένε - αλλά και πάλι δεν τους αρέσει... Τότε το κατηγορούσαν επειδή δεν ήταν «καθόλου» πατριωτικό». Τώρα κατηγορούν το ΚΚΕ γιατί «παραείναι» πατριωτικό! Τότε το κατηγορούσαν γιατί ήταν διεθνιστικό. Τώρα το κατηγορούν γιατί «δεν είναι» διεθνιστικό!

Χαίρε βάθος πολιτικών σκοπιμοτήτων αλλά και βλακείας, αμέτρητο!

***

Καλό είναι όσοι ασχολούνται με τον πατριωτισμό και το διεθνισμό του ΚΚΕ να ξαναδιαβάσουν την απολογία του Μπελογιάννη. Ισως έτσι καταφέρουν να προστατέψουν τον ίδιο τον εαυτό τους και συγκεκριμένα να αυτοπροστατευτούν από την εκδήλωση αυτής της απίθανης αντικομμουνιστικής... ευφυίας που τους ακολουθεί σαν σκιά.

«Ας δούμε τώρα - έλεγε ο Μπελογιάννης στην πρώτη δίκη του, το '51 - τι όργανα των ξένων είμαστε. Καθημερινά σε όλους τους τόνους και τους ήχους επαναλαμβάνεται ότι είμαστε όργανα των ξένων. Θα έλεγα ότι δε μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου, γιατί ο κόσμος το έχει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικάνοι στην Ελλάδα... Οι κομμουνιστές - συνέχιζε - δεν είναι όργανα των ξένων, ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα... Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των χριστιανών μπορούν να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά. Οτι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μη ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για να ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων - κατέληγε ο Μπελογιάννης - μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σε ένα τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

***

«Εμείς - έλεγε ο Μπελογιάννης το '52 - πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας είναι να γίνει η θεωρία αυτή πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο». Αυτός ήταν και είναι ο διεθνισμός του ΚΚΕ. Καμία σχέση με το «διεθνισμό» εκείνων που «δεν έχουν κανένα ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας» (!), όπως έλεγε ο κ. Γ. Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στο Τάμπερε, πριν μερικούς μήνες.

Ας ξαναδιαβάσουν τα λόγια του Μπελογιάννη και για τον πατριωτισμό του Κόμματος οι σημερινοί κατήγοροι του ΚΚΕ. Η «λυδία λίθος» του πατριωτισμού βρίσκεται στους αγώνες ενός κόμματος όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία και η ελευθερία της πατρίδας. Και εκεί το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές έδωσαν - και θα ξαναδώσουν αν χρειαστεί - τη ζωή τους. Ας το γνωρίζουν καλά οι υπέρμαχοι των εθνικιστικών «σκοπιανοφαγικών» συλλαλητηρίων.

«Αυτή ήταν η δική μας δράση και αυτές τις εκατόμβες προσφέραμε. Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας», απαντούσε ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες.

Ετσι απαντούν οι κομμουνιστές και σήμερα στους μεταπράτες της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτούς που πίσω από εθνικιστικά συνθήματα του τύπου «Πρώτα η Ελλάδα», μετατρέπουν τη χώρα σε αλάνα του ΝΑΤΟ και πουλούν σαν «διεθνισμό» τη συμμαχία τους με τους δολοφόνους της Νέας Τάξης.