Λίγες ώρες πριν την ώρα της κάλπης, ας κάνουμε μια «υπόθεση εργασίας». Την Κυριακή το βράδυ, ο δικομματισμός να πανηγυρίζει, γιατί όχι μόνο διατήρησε τις δυνάμεις του, αλλά τις αύξησε. Την Κυριακή το βράδυ τα αφεντικά της «νέας τάξης» και το πολιτικό προσωπικό τους να τρίβουν τα χέρια τους, γιατί οι εκλεκτοί τους όχι μόνο κατάφεραν να βγουν αλώβητοι μετά από μια τετραετία σκληρής αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά και να επιβραβεύονται με περισσότερες ψήφους από τα λαϊκά στρώματα. Την Κυριακή το βράδυ, ολόκληρο το καθεστώς που βυσσοδομεί χρόνια στις πλάτες του λαού να μην κρύβει τα χαμόγελά του, γιατί κατάφερε άλλη μια φορά να πάρει το πράσινο φως από τη λαϊκή ετυμηγορία να συνεχίσει πιο αποφασιστικά την αντιλαϊκή επέλαση!

Κι όμως. Μπροστά στην κάλπη, αυτή η εφιαλτική προοπτική πρέπει να απασχολήσει και τον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά, τον κάθε άνεργο, συνταξιούχο, αγρότη, γυναίκα, νεολαίο. Είναι επιτακτική ανάγκη να βασανίσει τον καθένα, που δεν έχει βολευτεί ή αποκτήσει ρίζες στο σύστημα η επόμενη μέρα των εκλογών. Μπροστά στην κάλπη δεν μπορεί να μετρήσει το στενό εγωιστικό συμφέρον και τα ψίχουλα που ίσως του έχουν δώσει, για να αποκοιμίσουν τη συνείδησή του. Κριτήριο για την ψήφο του πρέπει να είναι το συμφέρον της κοινωνικής τάξης του. Χρειάζεται ίσως μια σύντομη «ματιά» στα πάνδεινα που υπέφερε τα προηγούμενα χρόνια, να αναλογιστεί την εξαθλίωση και τη φτώχεια στην οποία βουλιάζουν όλο και περισσότεροι. Κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής όσο τους αφήνουμε να συνεχίζουν απρόσκοπτα την κατεδάφιση κατακτήσεων δεκαετιών. Χρειάζεται, ίσως, να επαναφέρει στη μνήμη του την αθλιότητα των σχολείων, των νοσοκομείων, το λεγόμενο σύστημα κοινωνικής προστασίας και να λάβει σοβαρά υπόψη του ότι «η νέα τετραετία του κοινωνικού κράτους» που υπόσχονται δεν είναι παρά η χαριστική βολή για καθετί που έχει εναπομείνει στην αρμοδιότητα του κράτους. Δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει ότι έσυραν τη χώρα σε ένα βρώμικο πόλεμο, ντροπιάζοντας έναν περήφανο λαό που σύσσωμος διατράνωνε την αντίθεσή του.

Χρειάζεται, ίσως, να θυμώσει και να οργιστεί για το πώς το σύστημα επιχειρεί ξεδιάντροπα να του κλέψει την ψήφο. Αφού επί τέσσερα χρόνια, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία εφάρμοσαν μια απάνθρωπη και βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική, τώρα βάζουν τις μάσκες «των φίλων του λαού», μοιράζουν «δεσμεύσεις» για «καλύτερο μέλλον» και «καλύτερες Ελλάδες». Επιστρατεύουν τα πιο απίστευτα και τερατώδη ψέματα, χρησιμοποιούν τους πλέον αισχρούς εκβιασμούς, κάνουν τα πάντα για να παγιδεύσουν τις συνειδήσεις και τις ψήφους ανάμεσα στους δύο μονομάχους. Ομως και ο πλέον αφελής τούς έχει πάρει χαμπάρι. Θα τους χαρίσουμε λοιπόν την ψήφο μας;

Πάνω απ' όλα, όμως, χρειάζεται να σκεφτεί κάποιος τους λαϊκούς αγώνες της επόμενης μέρας. Ποια θα είναι τα όπλα των κατατρεγμένων μετά τις 10 Απρίλη; Πώς θα σταθεί όρθιος απέναντι στον οδοστρωτήρα της ΟΝΕ και της «νέας τάξης»; Μόνος του ο καθένας είναι χαμένος από χέρι. Το ζήτημα είναι αν θα βρίσκεται σε καλύτερη ή χειρότερη θέση, για να σηκώσει κεφάλι, αν μπορεί κάπου να στηριχτεί, αν οι δυνατότητες για αντίσταση «των κάτω» και η αντεπίθεσή τους μεγαλώσουν ή δυσκολέψουν. Οι πάντες γνωρίζουν ότι χωρίς το ΚΚΕ η επιστροφή στη βαρβαρότητα θα είχε προχωρήσει ανεξέλεγκτα. Οσο πιο δυνατό είναι το ΚΚΕ τόσο πιο γρήγορα μπορεί να γίνει το άλμα στο μέλλον. Αυτή τη φορά κάνε το βήμα: Με τους κόκκινους!