Το θράσος των ξένων πεζοναυτών, που περνούν μέσα απ' την πατρίδα μου για να χτυπήσουν ένα λαό που δεν είναι εχθρός μου.

Την αγωνία των στρατιωτών μας, που επιβιβάζονται στα στρατιωτικά φορτηγά και φεύγουν να υπερασπιστούν τα όσια των πολυεθνικών στη Γιουγκοσλαβία.

Την αϋπνία των άνεργων εργατών.

Τη μελαγχολία των άνεργων επιστημόνων, των άνεργων καλλιτεχνών.

Τον κατακερματισμό και την κατάλυση της ανθρώπινης υπόστασης των υποαπασχολούμενων, των απασχολήσιμων, των «απασχολητέων», των «πάλαι ποτέ απασχοληθέντων».

Την εμμονή της Δικαιοσύνης να κηρύσσει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες των εργαζομένων, που αποφασιστικά διεκδικούν συνθήκες εργασίας για ανθρώπους και όχι για υποζύγια.

Την ανάμνηση της μάνας μου, που «τέλειωσε» σ' ένα ράντζο στο διάδρομο του πρώτου ορόφου του Λαϊκού Νοσοκομείου, ανάμεσα σε άλλους, ετοιμοθάνατους ή όχι, ασθενείς.

Το θανατηφόρο «ταξίδι» των παιδιών με τα άδεια μάτια και τα λυγισμένα πόδια στις πλατείες των πόλεων.

Το κλάμα των μωρών, που ανασαίνουν το δηλητήριο απ' τ' αυτοκίνητα στις γωνίες των δρόμων, κουρνιασμένα στην αγκαλιά της μάνας τους που επαιτεί.

Τη θλίψη και το φόβο των μεταναστών, που ξεριζώνονται βίαια απ' τα χαρτοσπίτια τους, για να πλυθεί η χώρα απ' τα «μιάσματα».

Το ψιθυριστό μοιρολόι της πομπής, στο ξόδι του 18χρονου Πόντιου, που μεγάλωσε στην ξενιτιά με τη νοσταλγία της επιστροφής στην πατρίδα, αξιώθηκε να ζήσει το «νόστιμον ήμαρ» και «ανταμείφθηκε» απ' την πατρίδα με μια σφαίρα στην καρδιά.

Την καθημερινή προσπάθεια εκμαυλισμού της κοινωνίας με τη βασανιστικά συστηματική ενημέρωσή μας για την ανοδική και καθοδική τάση του Χρηματιστηρίου.

Την αναλογία ανάμεσα στην αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων, και την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της τοξικοεξάρτησης.

Τις γυναίκες, που δεν γκαστρώνονται για να μην απολυθούν από τη δουλιά τους.

Την καθημερινότητά μας, που ουσιαστικά εκτυλίσσεται σε δυο δωμάτια, στο δωμάτιο που δουλεύουμε, όταν δουλεύουμε, και στο δωμάτιο που κοιμόμαστε όρθιοι, παρακολουθώντας τα γεγονότα μέσα απ' τη φενάκη της τηλεόρασης.

Την κακοποίηση και διαστρέβλωση, που κάνουν στην έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, χρησιμοποιώντας καταχρηστικά αυτές τις λέξεις σε μιαν αναίσχυντη, προεκλογική, ψηφοθηρική προπαγάνδα.

Θα πάρω μαζί μου και την ιστορία του τόπου μας, τη γραμμένη με τη ζωή και τους αγώνες των ανθρώπων που συμπολέμησαν για την πραγματική ελευθερία, την πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη, την πραγματική ανθρωπιά.

Θα μπω στο παραβάν

και μ' ένα κόκκινο ψηφοδέλτιο θα χτυπήσω ό,τι πληγώνει τη ζωή μας, ό,τι μας μικραίνει και μας γονατίζει.

Μ' ένα κόκκινο ψηφοδέλτιο, θα φωνάξω την άρνησή μου στο «εφικτό» και τη «νομιμότητα» των πραιτοριανών, την απόφασή μου για ανυποχώρητη δράση και αντίσταση, τη συστράτευσή μου σ' ένα μέτωπο αντίστασης, την ελπίδα μου, την πίστη μου στη ζωή και τη διεκδίκησή της, το δικαίωμά μου να ονειρεύομαι όμορφα πράγματα που θα γίνουν για τον άνθρωπο.