Η προχτεσινή παρουσία (;) της ΠΑΣΚΕ στην απεργιακή συγκέντρωση δεν εντυπωσίασε επειδή ήταν θλιβερή. Αυτό συνέβαινε πάντα, όλα αυτά τα χρόνια που οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν το δίκιο τους. Εντυπωσίασε το γεγονός ότι αυτή τη φορά ήταν τόσο μα τόσο ...θλιβερή! Σκεφτείτε ότι, πλέον, δεν μπήκαν καν στον κόπο να δώσουν το «παρών» στην απεργία πολλά από τα στελέχη της, τα εκλεγμένα σε σωματεία και εργατικούς φορείς.

Το φαινόμενο δηλώνει από μια ακόμα πλευρά ότι αυτό το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε πλήρη απόσταση από τα λαϊκά προβλήματα και ανάγκες. Εως τώρα ήταν η νομή της κυβερνητικής εξουσίας που αφ' ενός αποτελούσε ενοποιητικό ιστό στο εσωτερικό του, αφ' ετέρου αποτελούσε το κίνητρο για να «δουλεύουν» στοιχειωδώς κάποιοι εσωκομματικοί του κρίκοι. Και με τη σειρά τους - αυτοί οι κρίκοι - να δουλεύουν ...τον κόσμο. Αυτό συνέβαινε, μέχρι τώρα, στην περίπτωση των εργατοπατέρων του ΠΑΣΟΚισμού.

Οι τελευταίοι, ως κυβέρνηση, έδιναν ένα στοιχειώδες «παρών» σε μερικές απεργίες ώστε να θυμίζουν την παρουσία τους - όχι τόσο στους εργάτες όσο - στο σύστημα διανομής της εξουσίας. Εθεταν, έτσι, και τις προσωπικές τους υποψηφιότητες για το επέκεινα. Τώρα, μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση, φαίνεται ότι αρκετοί από αυτούς δε βρίσκουν πια κανένα λόγο να υποδύονται - έστω και για «αντιπολιτευτικό» παραμύθιασμα - το ρόλο ακόμα αυτό και του εργατοπατέρα.