«Η παγκόσμια υπερ-τρομοκρατία ενεργοποιεί τόσο μηχανισμούς ασφάλειας της παγκοσμιοποίησης όσο και μηχανισμούς αντιμετώπισης μιας παγκοσμιοποιημένης ανασφάλειας. Η αναγκαιότητα άμυνας κατά της τρομοκρατίας και η επέκταση της κατάστασης ανάγκης ή των εξαιρετικών περιστάσεων οδηγούν όλο και συχνότερα σε ρήτρες περιοριστικές της ελευθερίας (ασφάλεια, δημόσια τάξη) που θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Η παγκοσμιοποίηση της ασφάλειας (και λόγω της τρομοκρατίας) κατέληξε σε παγκοσμιοποίηση της ανασφάλειας, με συνέπεια η διεθνής κοινή γνώμη να φοβάται τόσο τον αόρατο εχθρό όσο και τις ορατές περιστολές των ελευθεριών του. Μπορεί η δημόσια ασφάλεια να συνυφαίνεται με το κράτος και τις εξουσίες του, αλλά η προσωπική ασφάλεια συνυπάρχει με συναισθήματα μη απειλής των δικαιωμάτων του καθενός και της ψυχικής του ηρεμίας - βεβαιότητας, δηλαδή εμπιστοσύνης προς το κοινωνικό συμβόλαιο και τους πολιτειακούς θεσμούς.

Επειδή πιστεύουμε ότι ναι μεν η τρομοκρατία υπονομεύει τη δημοκρατία, αλλά και ότι η υπερβολική αντι-τρομοκρατική αντίδραση μπορεί να την καταλύσει, επειδή θεωρούμε ψευτοδίλημμα το ερώτημα "Ασφάλεια ή Δημοκρατία; Ελευθερίες ή αποτελεσματικότητα;" κι επειδή η ιστορική μνήμη διδάσκει ότι οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες έχουν καταλήξει σε χειρότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όσες τέλεσαν οι εγκληματίες, κρίνεται σκόπιμο και στις περιπτώσεις αυτές να υπερισχύσει η προστασία και η υπεράσπιση της ελευθερίας αυτών που διαφωνούν (κι όχι αυτών που συντάσσονται).

Αν είμαστε με το μέρος των χαμένων (κι όχι των αποκλειστών), τότε πρέπει να συνδέσουμε το σύνθημα "παγκόσμια και ένδοξα" (globalorius) με την ενδυνάμωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, με τη διαπολιτισμική επικοινωνία, με την κατάργηση αποκλεισμών, μ' ένα σύγχρονο κοινωνικό συμβόλαιο. Κράτος Δικαίου δεν είναι το Κράτος οποιουδήποτε δικαίου, όπως και ο de facto οικουμενισμός ή και η global governance δε συμπίπτουν υποχρεωτικά με τις αξίες της παγκόσμιας κοινωνίας ή των λαών όλης της Γης.

Η ανασφάλεια στήθηκε, παραμένει και λειτουργεί ως σκιάχτρο της παγκοσμιοποίησης, ακριβώς για να διώχνει τα περιστέρια της ειρήνης και να φοβίζει τους απλούς και φιλήσυχους ανθρώπους. Η τρομοκρατία ως απειλή και το σκιάχτρο της παγκοσμιοποίησης ως φόβητρο, έχουν όμως - άθελά τους; - αρχίσει να γεμίζουν τον ουρανό με γεράκια πολέμου και κοράκια αρπακτικά των δικαιωμάτων μας. Αυτό ας μην το ξεχνάνε ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι δήθεν ασφαλείς πολίτες. Γιατί ο κίνδυνος δεν αφήνει κανέναν απ' έξω».