Η επιτυχία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου - κι ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος - είναι τόσο μεγάλη και σημαντική, που δεν επιτρέπει αμφισβήτηση και δε «σηκώνει» κακομοιριά. Απ' αυτή την άποψη δικαιολογείται η έκταση, η ένταση, ακόμα και το πάθος των πανηγυρισμών των απανταχού Ελλήνων. Και θα πρέπει ακόμα και οι «αδιάφοροι», ή και οι «εχθροί» του ποδοσφαίρου - διότι υπάρχουν και τέτοιοι - να παραδεχτούν ότι είναι, ίσως, το μόνο άθλημα που μπορεί να συγκινήσει και να συνεγείρει τόσους πολλούς φτωχούς και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.

Είναι, βεβαίως, αληθές ότι αυτό το κάτ' εξοχήν λαϊκό άθλημα βρίσκεται υπό αιχμαλωσία, καθώς το διαχειρίζονται και το εκμεταλλεύονται μια χούφτα λεφτάδων και μια δράκα απατεώνων. Φυσικά και στην αιχμαλωσία του το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να διατηρεί τα λαϊκά χαρακτηριστικά του, αλλά για να μπορέσει να τα αναδείξει και να παίξει το ρόλο του, χρειάζεται να απελευθερωθεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής αγοράς, μέσα στα οποία ασφυκτιά και υποφέρει. Κι ας ξέρουν οι καπιταλιστές ότι δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε ποτέ αυτή τη δική μας «μεγάλη αγάπη»...