Πρόσφατα, η διοίκηση ενός κρατικού νοσοκομείου του Νέου Δελχί παραδέχτηκε ότι περισσότερα από 30 παιδιά πέθαιναν στους θαλάμους του κάθε βδομάδα του Ιούνη. Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία, 142 από τα 1.175 παιδιά, που εισήχθησαν στο νοσοκομείο με διάφορες ασθένειες τον Ιούνη, έχουν πεθάνει. Και, μάλιστα, οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου χαρακτήρισαν «φυσιολογικό» το ποσοστό θνησιμότητας του 11%, παίρνοντας υπόψη τους τα λιγοστά μέσα και τους περιορισμένους πόρους, ενώ συχνό είναι το φαινόμενο της έλλειψης βασικών φαρμάκων.

Σημειώνουμε το γεγονός, όχι μόνον, ή κυρίως, για την ανάδειξη μιας τραγικής πλευράς της γενικότερης κατάστασης, που επικρατεί στην Ινδία, αλλά γιατί η ουσία της προαναφερόμενης λογικής υπάρχει παντού και, βέβαια, στη χώρα μας. Είναι φυσιολογικοί οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις; Είναι φυσιολογικό το επίπεδο και η ποιότητα ζωής των εκατομμυρίων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων; Είναι φυσιολογική η κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και της Υγείας; Υπάρχουν μόνο κάποια προβλήματα και χρειάζονται κάποιες οριακές βελτιώσεις και μπαλώματα; Και, τέλος πάντων, έχοντας ποια κριτήρια απαντούμε στα προαναφερόμενα ερωτήματα; Παίρνοντας υπόψη τις σύγχρονες ανάγκες της ζωής και τις δυνατότητες (παραγωγικές και άλλες) της χώρας και του λαού ή, απλά και μόνο, να τα «βγάλουμε πέρα» και να «στρογγυλέψουμε» τις πλέον οξείες γωνίες της κοινωνικής πραγματικότητας;

Αν κάνουμε το δεύτερο, αργά ή γρήγορα, θα κάνουμε απολογισμούς, σαν αυτούς της διοίκησης του ινδικού νοσοκομείου, γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο...