Ανεβαίνουν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στον ανεμοδαρμένο αυχένα, να αφήσουν λίγα λουλούδια μπροστά στο απέριττο μνημείο που έστησαν εκεί, μια απλή, μαρμάρινη πλάκα, να επισημαίνει τον τόπο όπου διαδραματίστηκε η τραγωδία της Νιάλας: ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΑΥΤΉ ΕΠΕΣΑΝ, ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΦΟΒΕΡΗ ΧΙΟΝΟΘΥΕΛΛΑ, ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΜΑΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΣΤΙΣ 12-4-1947.

Μέσα στις ίδιες σκηνές, του κυβερνητικού καταυλισμού, συναντήθηκαν - «κατόπιν ανωτέρας βίας» - οι εμπόλεμοι των δύο παρατάξεων, και «υπέγραψαν» μια πρωτοφανή εκεχειρία και ανακωχή. Τους την επέβαλε η ίδια η φύση, με μια ξαφνική, θανατηφόρα χιονοθύελλα, που θέρισε, κυριολεκτικά, σαν στάχυα, δεκάδες ανθρώπινες ζωές. Καθηλωμένοι, από τη χιονοθύελλα, μέσα στις σκηνές τους, και παγωμένοι, λόγω του πολικού ψύχους, οι κυβερνητικοί στρατιώτες δέχονταν κοντά τους, σαν αδέρφια, τους μαχητές του ΔΣΕ, που η χιονοθύελλα τους πέτυχε ακριβώς επάνω στο πέρασμα του Αυχένα, και «χώνονταν» κι αυτοί, απρόσκλητοι, μέσα στις ίδιες σκηνές, προσπαθώντας να γλιτώσουν από τη φοβερή θεομηνία. Οι στρατιώτες μοιράζονταν πρόθυμα μαζί τους το λίγο χώρο του αντίσκηνου, και στριμωγμένοι όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι ή πλάτη με πλάτη, προσπαθούσαν να επιβιώσουν, θερμαίνοντας ο ένας τον άλλο με την ανάσα τους ή με τη ζεστασιά των κορμιών τους. Αντί για σφαίρες και χειροβομβίδες που θα «αντάλλασσαν» σε άλλη περίπτωση, οι στρατιώτες πρόσφερναν τώρα στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού μπισκότα και σοκολάτες, από τα αποθέματα που είχαν στα σακίδιά τους.

Ας είναι η Νιάλα σύμβολο διαχρονικό αδερφοσύνης και ομόνοιας, που θα μας στέλνει το μεγάλο μήνυμα, θα μας θυμίζει το ιερό χρέος και θα μας δείχνει το δρόμο.