Δε γνωρίζουμε ποιος εμπνεύστηκε από ποιον. Ο Γ. Παπανδρέου από τον Τ. Μπλερ, ή ο δεύτερος από τον πρώτο. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο Βρετανός πρωθυπουργός εξάγγειλε πρόσφατα το νέο πενταετές σχέδιο της κυβέρνησής του για την Παιδεία, που αφορά κυρίως το δευτεροβάθμιο επίπεδο. Βασικός κρίκος του σχεδίου είναι η παροχή πολύ μεγαλύτερης «ανεξαρτησίας» σε κάθε σχολείο και η προσαρμογή του στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιοχής. Ετσι, τα σχολεία θα έχουν την ευχέρεια να βρουν «χορηγούς» και να προχωρούν σε συμφωνίες μαζί τους, για να εξασφαλίσουν τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, να αξιοποιούν και να εκμεταλλεύονται κατά πώς νομίζουν τις κτιριακές και άλλες εγκαταστάσεις τους κλπ., κλπ. Και, βέβαια, ούτε λόγος, να γίνεται για ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αφού θα κυριαρχεί η προσαρμογή στις τοπικές ιδιαιτερότητες. Ακόμη και η βρετανική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ» χαρακτήρισε τα μέτρα «επανάσταση, κατά την οποία πολλά κρατικά σχολεία θα παραδοθούν σε χορηγούς».

Περιττό, να σημειώσουμε, ότι η εφαρμογή των μέτρων αυτών υποτάσσει ολοκληρωτικά την εκπαίδευση, το ρόλο και το περιεχόμενό της, στην αγορά και τις «δυνάμεις», που κυριαρχούν σ' αυτή («χορηγοί»), δημιουργεί σχολεία πολλών ταχυτήτων και επιπέδων και διογκώνει τις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες. Με άλλα λόγια, μπορεί να απαντά στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, για σχολεία παραγωγής «εργαλείων», έτοιμων και ώριμων για εκμετάλλευση, αλλά κάθε άλλο παρά δικαιώνει το σχολείο και το ρόλο του, ως χώρου διαμόρφωσης προσωπικοτήτων και απόκτησης ουσιαστικών γνώσεων.