Από το 1962, όταν σημειώθηκε η πρώτη σοβαρή πλημμύρα στην Πάτρα, μέχρι σήμερα έχουν περάσει 42 ολόκληρα χρόνια. Στις δεκαετίες αυτές, ο Διακονιάρης, ένα άκακο ρέμα, μετατράπηκε αρκετές φορές σε ορμητικό χείμαρρο και πλημμύρισε τις νοτιοδυτικές εργατο-συνοικίες της πόλης, πνίγοντας στα λασπόνερά του το μόχθο και το βιος των κατοίκων τους. Αποκορύφωμα ήταν η πλημμύρα του 2001, όταν στα ορμητικά νερά του χειμάρρου, χάθηκαν και δυο ανθρώπινες ζωές, πατέρας και γιος.

Και, όμως, ενώ έχουν περάσει τόσα και τόσα χρόνια. Ενώ, έχουν επανειλημμένα εξαγγελθεί από τους εκάστοτε κυβερνώντες τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα κι έχουν δοθεί ακόμη περισσότερες υποσχέσεις, τίποτε ουσιαστικά δεν έχει γίνει ακόμη. Και οι κάτοικοι των απειλουμένων συνοικιών ζουν με την ψυχή στο στόμα, καθώς άρχισαν οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές και δεν έχουν παρθεί ούτε καν μέτρα καθαρισμού της κοίτης. Την ίδια στιγμή, ο αντινομάρχης και υπεύθυνος της Πολιτικής Προστασίας της ΝΑ Αχαΐας, Δημήτρης Φιλιππάτος, δηλώνει, πως οι πιστώσεις είναι μηδενικές και δεν υπάρχουν χρήματα για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων και καθαρισμού των χειμάρρων.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Να, γιατί φωνάζει το ΚΚΕ «Καμιά ανοχή στην ανέχεια της λαϊκής οικογένειας».