Εκείνη ακριβώς την ώρα της μεγάλης συγκέντρωσης, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μη χάσω τ' όνειρο, κάθισα κάτω από ένα δέντρο να γράψω και δάκρυσα, αλλοπαρμένος από το πάθος που πάλλονταν μέσα από ένα τεράστιο κόκκινο σύννεφο που άπλωνε και κάλυπτε σιγά σιγά όλη την Αθήνα. Είπα ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. Εζησα και είδα. Αλησμόνητη στιγμή για τη ζωή μου. Είδα την υπέρβαση.

Είδα τ' ατέλειωτα κόκκινα πλήθη. Ανατ. Μακεδονία και Θράκη με τα κατακόκκινα γιλέκα της περιφρούρησης... Περνά η Θεσσαλία, η Ρούμελη, η Ηπειρος, η Πελοπόννησος. Περνούν τα νησιά μας, περνάει ο Λαός... Περνά ο ανθός και το μέλι, περνά τ' αλάτι της Γης, περνά ό,τι πιο αγνό, γνήσιο κι αμόλυντο έχει ο κόσμος. Περνά η Εργατική Τάξη. Σημαίες και λάβαρα, πανό και συνθήματα, κόκκινα μπαλόνια, σκίτσα και άρματα. Λογής λογής άρματα, με χιούμορ και ευρηματικότητα. Εζησα και είδα. Είδα την υπέρβαση!

Μην περιμένετε περιγραφή του συλλαλητηρίου. Είναι δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να γίνει. Γιατί δεν μπορεί να είσαι παντού.

Είναι πάντως μια εξαίσια γιορτή. Είναι μια πανδαισία. Μεγαλείο ψυχής και ανακούφισης.

Θα κάνουμε μια περιγραφή συναισθημάτων παίρνοντας από τον απόηχο του ανέμου κραυγές και ψιθύρους, παίρνοντας από τον απόηχο του αγέρα το άρωμα που ξεχειλίζει από τον παλμό και το πάθος της νεολαίας μας. Πρωτοπόρα η δύναμη του Λαού μας πορεύεται στον ήλιο της δικαιοσύνης, γνωρίζοντας πολύ καλά πως για να γυρίσει θέλει ακόμα δουλιά πολλή. Το κόκκινο ποτάμι κατεβαίνει αφρισμένο, βάφοντας όχτες και στενά, άλικο, το χρώμα του αίματος.

Το μήνυμα ελήφθη. Καμιά ανοχή στην ανεργία, καμιά ανοχή στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Να κρατήσουμε το κουράγιο και την αισιοδοξία μας, έτοιμοι για κάθε προσφορά και θυσία.

Γκρέμισαν με τα χέρια, με τα δόντια και τα στήθια τις πύλες του Παραδείσου και μπήκανε θριαμβευτές...!