Με νέο εμπαιγμό επιχείρησε ο Κ. Καραμανλής να «διορθώσει» την άθλια μεθόδευση για τα κλεμμένα του ΛΑΦΚΑ, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι τα περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής και ενίσχυση «των κοινωνικά ασθενέστερων» είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.

Αντιμέτωπος με τη λαϊκή κατακραυγή, που απειλούσε να πλήξει ανεπανόρθωτα την «εικόνα» και την εκλογική επιρροή της ΝΔ, ο πρωθυπουργός ανέλαβε ο ίδιος να δώσει μια «πολιτική -νομοθετική» λύση στην υπόθεση ΛΑΦΚΑ, που όμως στην πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από την αναμενόμενη «δικαστική λύση». Το σκεπτικό όμως και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε στη δήλωσή του δείχνουν ξεκάθαρα ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν είναι οι ανάγκες των συνταξιούχων και των εργαζομένων, αλλά των υπερκερδών του κεφαλαίου. Αυτό ήταν βέβαια και το νόημα του παντελώς ανυπόστατου επιχειρήματος περί «αντοχών της οικονομίας». Επιστρατεύοντας ακόμα μια φορά τις ψεύτικες και υποκριτικές προσωπικές διαβεβαιώσεις και ισχυριζόμενος ότι μιλά τη «γλώσσα της αλήθειας», ο Κ. Καραμανλής ορκίστηκε για τις καλές προθέσεις του, οι οποίες όμως παραπέμπουν... στην «άλλη ζωή» την επιστροφή των κλεμμένων στους συνταξιούχους.

Ταυτόχρονα, η συχνή επίκληση της «κακής οικονομικής κατάστασης», των δημοσίων ελλειμμάτων και των χρεών, μαρτυρά ότι η «υπόθεση Γούλα» ήταν σχεδιασμένη πολιτική ενέργεια.

«Η κυβέρνησή μας απάλλαξε τους συνταξιούχους από το ΛΑΦΚΑ», υποστήριξε ο πρωθυπουργός, επισημαίνοντας ότι θα αντιμετωπίσει τώρα και το πρόβλημα των αναδρομικών, που αφορά περίπου 900.000 συνταξιούχους, με γνώμονα «το καλό όλων των Ελλήνων» και «χωρίς να υπονομεύεται η οικονομία για το μέλλον».

Φτάνοντας στο διά ταύτα, ο Κ. Καραμανλής ανέφερε ότι «ανεξαρτήτως από την έκβαση των ένδικων μέσων στη Δικαιοσύνη, τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ θα καταβληθούν στους συνταξιούχους». Η αμέσως επόμενη διευκρίνιση όμως δημιουργεί εύλογες απορίες: «Κάθε συνταξιούχος θα λάβει στο ακέραιο αυτό που κατά νόμον δικαιούται, σύμφωνα με το ειδικό καθεστώς που τον διέπει». Η καταβολή των χρημάτων, σύμφωνα με την πρωθυπουργική εξαγγελία, θα γίνει σε πέντε εξαμηνιαίες δόσεις, η πρώτη των οποίων θα δοθεί στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2006, δηλαδή ζήσε Μαύρε μου... Λες και ενοχλήθηκε από τη «γενναιοδωρία» του ο Κ. Καραμανλής, έσπευσε να κόψει με το μαχαίρι τυχόν προσδοκίες: «Αυτό αντέχει η οικονομία και μάλιστα με μεγάλη δυσκολία. Αυτό μπορεί να γίνει και αυτό θα γίνει», δήλωσε κοφτά.

Στην προσπάθειά του να δικαιολογηθεί και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αγριότητα της αντιλαϊκής επίθεσης, ο πρωθυπουργός δήλωσε με ύφος τεθλιμμένο ότι «δυστυχώς, η κοινωνική πολιτική μιας κυβέρνησης στηρίζεται όχι τόσο στη βούληση των κυβερνώντων, αλλά στα όρια που θέτει η οικονομική κατάσταση της χώρας». Αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει τη δημαγωγία του, λέγοντας ότι «η κυβέρνησή μου κι εγώ προσωπικά θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν να στηρίξουμε την κατ' εξοχήν ευάλωτη ομάδα, των συνταξιούχων, (σ.σ. αλλά) στα όρια αντοχής της οικονομίας μας».