Ο συλλογισμός είναι απλός και λέει περίπου τα εξής: Σήμερα, για να θεωρηθεί μια οικογένεια επισήμως άπορη πρέπει να έχει πολύ χαμηλό εισόδημα. Ακόμη κι αν αυξηθούν τα σχετικά όρια, πάλι οι οικογένειες αυτές θα αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, παρά και αντίθετα με την οικονομικο -κοινωνική πραγματικότητα και το κόστος των σύγχρονων αναγκών. Εχοντας αυτό το δεδομένο, λοιπόν, η κυβέρνηση σχεδιάζει την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Παιδείας - και όχι μόνο...- τη δραστική περικοπή των αντίστοιχων κρατικών δαπανών και, ταυτόχρονα, την εμφάνισή της, ως προστάτιδας των «ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων».

Κι όποιος δε μας πιστεύει, ας διαβάσει πώς μεταφράζονται τα παραπάνω σε συνέντευξη του προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και καθηγητή Θ. Βερέμη, στα χτεσινά «Νέα»: «Το δωρεάν (σ.σ.: βιβλίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) δεν ευνοεί τις λιγότερο ευνοημένες τάξεις της κοινωνίας όπως πιστεύουν πολλοί. Οι περισσότεροι φοιτητές δεν προέρχονται απ' αυτές. Συνεπώς, γίνεται μια αναδιανομή πόρων από την τσέπη φορολογουμένου σε λίγες τσέπες διά της αγοράς βιβλίων από το Δημόσιο. Θα πρότεινα να πληρώνουν τα βιβλία τους και να δίνονται υποτροφίες στους απόρους. Οχι μόνο για βιβλία, αλλά και για άλλες διευκολύνσεις. Ετσι, θα κάναμε οικονομία και θα μεταφέρουμε τους πόρους στους πραγματικά μη έχοντες».