Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το απόσπασμα είναι από τον προχτεσινό, «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».

Και πριν λαλήσει τρις ο κόκορας, διοχετεύει ο υπουργός Εργασίας το σχέδιό «του» για τη νέα διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Μόνο που πρόκειται για αυτούσια αντιγραφή του νόμου του ΠΑΣΟΚ (2639/98, άρθρο 3). Τι μένει απ' αυτό που παρουσιάζεται σαν σχέδιο Παναγιωτόπουλου; Η απόλυτη ταύτιση της ΝΔ σήμερα, όπως χτες του ΠΑΣΟΚ, με βασικές αξιώσεις του κεφαλαίου.

Ολη η κουβέντα γίνεται για το ταμείο. Για το πώς θα αυγατίσουν τα κέρδη του κεφαλαίου από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Αυτό αφορά και το κλάμα περί των φορολογουμένων εργατών που δήθεν αδικούνται, σε σχέση με αυτούς που έχουν φοροαπαλλαγές. Αφήνουν τα κέρδη του κεφαλαίου στο απυρόβλητο, τα ενισχύουν και βάζουν τους εργάτες να τσακωθούν μεταξύ τους για το ποιος έχει πιο πολλές φοροαπαλλαγές. Γιατί να μην έχουν όλοι περισσότερες; Δεν είναι δικός τους ιδρώτας κάθε σεντς;

Αυτό αφορά και το κλάμα περί των απόρων φοιτητών. Πριν από 40 χρόνια διατυπώθηκε το αίτημα για 15% για την Παιδεία. Κρατάνε αυτό το ποσοστό καθηλωμένο κάτω από το 5% και θέλουν χειροκρότημα γιατί ενισχύουν μια Παιδεία που παράγει διά βίου καταρτιζόμενους μισθωτούς σκλάβους.

Σ' αυτό ακριβώς αφορά και ο διάλογος για την Παιδεία. Η εμμονή της αρμόδιας υπουργού στην ξεφτίλα αυτού του διαλόγου αρκεί και μόνη της για να πάρει «φωτιά» κάθε σχολική κοινότητα, Απρίλης που 'ρχεται.

Στην αρπαγή του χρήματος από την τσέπη αυτών που δεν έχουν αφορά και το κυνήγι στους δρόμους για τα παρκαρισμένα.

Στο πώς θα συνεχίσουν τα αφεντικά να κάθονται στο σβέρκο των εργατών αφορά και το όραμα του καθηγητή της σχολής εργατοπατέρων περί κοινωνικά ρυθμιζόμενου καπιταλισμού.