Η οικοδόμηση «μιας νέας στρατηγικής σχέσης» με την Αμερική είναι ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης. Το είχε πει πριν από λίγο καιρό ο Πέτρος Μολυβιάτης, μετά τη συνάντηση που είχε με την Κοντολίζα Ράις. Θα το ξαναπεί - και θα το αποδείξει εμπράκτως - σήμερα το βράδυ ο Κ. Καραμανλής, στη συνάντηση που θα έχει με τον Πρόεδρο Μπους.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός:

• Θα επαναλάβει τη «ρεαλιστική» θέση της Αθήνας, που, σε γενικές γραμμές, χαιρετίζει τη διαδικασία που οδηγεί στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.
• Θα συμφωνήσει ότι το «σχέδιο Ανάν» εξακολουθεί να αποτελεί μια «καλή ευκαιρία» για τη λύση του Κυπριακού.
• Θα προσφέρει διαδρόμους στον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο για ανεμπόδιστη χρησιμοποίηση από τις αμερικανικές εφοδιοπομπές στο Ιράκ.
• Θα δηλώσει «πρόθυμος» σύμμαχος των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν.
• Θα υπενθυμίσει, κλείνοντας πιθανότατα και «δουλιές», ότι οι ΗΠΑ είναι ο βασικός προμηθευτής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

*

Ποια, επομένως, θα είναι τα «κέρδη» για την Ελλάδα από αυτήν τη «νέα στρατηγική σχέση» με τις ΗΠΑ; Εδώ οι κυβερνητικοί δύσκολα κρύβουν την αδυναμία τους να απαντήσουν με κάποια σαφήνεια. Γι' αυτό επιλέγουν να μιλούν, όπως οι διάφοροι θεωρητικοί της «εθελοδουλίας», που διατείνονται ότι - ακόμα κι αν η Ελλάδα δεν κερδίσει κάτι - σίγουρα δεν έχει να χάσει και τίποτε, όσο περισσότερο διαπλέκει τα συμφέροντά της με τον ισχυρότερο παγκόσμιο «παίκτη».

Αλλά εδώ υπάρχει μια ένσταση: Τόσα χρόνια με ποιον, αν όχι με τις ΗΠΑ, διέπλεκε τα ...μπούτια της η ελληνική εξωτερική πολιτική; Και πώς, αφού δεν είχε να χάσει τίποτα, τελικά έχασε και τα αυγά (Ιμια, Μαδρίτη, S-300, νέα δομή ΝΑΤΟ) και τα καλάθια (Κύπρος, Οτσαλάν, Γιουγκοσλαβία);