Αναφερόμενη στο ζήτημα που «καίει» τους εργαζόμενους και αφορά τα προβλήματα συρρίκνωσης της παραγωγής της ΠΥΡΚΑΛ, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Δε θα βρείτε απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα της ΠΥΡΚΑΛ και στα δικά σας προβλήματα, αν δε στρέψετε την προσοχή σας συνολικά. Πού πάει η Ελλάδα - από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων - τι οικονομία έχουμε, τι πολιτικό σύστημα έχουμε, τι κοινωνική πολιτική έχουμε; Τι γίνεται με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τι αποφασίζει; Οτι συμβαίνει εδώ μέσα δεν έχει προκύψει μόνο από την ΠΥΡΚΑΛ. Μακάρι τα προβλήματα της ΠΥΡΚΑΛ και των εργαζομένων να ήταν τοπικά και ειδικά. Βεβαίως υπάρχουν ειδικές εκφράσεις. Το γενικό πρόβλημα σε κάθε χώρο εμφανίζεται με διάφορες μορφές».

Και τόνισε: «Ολα τα προβλήματα και με τις λεπτομέρειές τους, έχουν κοινό αριθμητή και κοινό παρονομαστή. Αν δεν το δείτε αυτό, δε θα καταφέρετε να μετριάσετε τα προβλήματά σας, να κερδίσετε κάτι στην πορεία».

«Οσο υπάρχει καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, θα υπάρχει και πόλεμος», ξεκαθάρισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Αναφερόμενη στη συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σημείωσε: «Εχει θεωρηθεί -και έτσι λένε οι «από πάνω»- ότι όταν μετέχεις στους πολέμους, εξασφαλίζεις τη δικιά σου ησυχία. Πρώτα - πρώτα εμείς ως Κόμμα τέτοια ησυχία δεν τη θέλουμε. Δηλαδή να στηρίζουμε είτε με στρατιωτικές βάσεις, είτε ακόμα και με βοηθητικά επιτελεία (Ακτιο, Σούδα), έναν πόλεμο και να έχουμε εμείς την ησυχία μας. Οταν παίρνεις μέρος στον πόλεμο θα έρθει και η σειρά σου»...

«Εμείς είμαστε υπέρ της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας που ανήκει στο κράτος, στο Δημόσιο, που ανήκει στο λαό σε συνθήκες άλλης εξουσίας - σοσιαλιστικής, λαϊκής εξουσίας».

Συνέχισε λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι πρώτη χώρα στους εξοπλισμούς. Η αμυντική της βιομηχανία όμως πάει από το κακό στο χειρότερο. Εμείς δε θέλουμε να κλείσει τούτο εδώ (το εργοστάσιο), για να πούμε ότι δικαιωθήκαμε. Και δε θέλουμε να κλείσει για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί δεν πρέπει να πεταχτούν οι εργαζόμενοι στο δρόμο. Δεύτερον, γιατί η παραγωγική βάση που εσείς χτίσατε πρέπει να περάσει στις επόμενες γενιές».

Ωστόσο, αναφερόμενη στην πορεία διαμόρφωσης ισχυρών στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων στην Ευρώπη, σημείωσε ότι αυτό «όχι μόνο δε θα δώσει δουλιά στην αμυντική βιομηχανία της Ελλάδας αλλά θα τη συρρικνώσει. Πολύ φοβάμαι - μπορούμε να το αποτρέψουμε βέβαια - ότι όλον αυτόν το χώρο μπορεί να τον πάρουν οι ιδιώτες να κάνουν καζίνο, μπαράκια και ό,τι άλλο. Επομένως εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε για να μην κλείσει. Να μη διαγραφεί από τον ελληνικό χάρτη η παραγωγική βάση. Βέβαια εμείς παλεύουμε για λαϊκή ιδιοκτησία, αλλά η παραγωγική βάση δε θέλουμε να καταστραφεί».

Απαντώντας η Αλ. Παπαρήγα στο επιχείρημα ότι οι πόλεμοι γίνονται για να ενισχυθεί η αμυντική βιομηχανία, για να βγουν δηλαδή λεφτά από τα όπλα, ξεκαθάρισε: «Οι πόλεμοι γίνονται για να κατακτηθούν αγορές, για να γίνουν προσαρτήσεις, για να κατανεμηθούν κράτη, για να διανείμουν τα εδάφη και τις αγορές μεταξύ τους οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και, βέβαια, για να γίνει πόλεμος φτιάχνουμε και τη βιομηχανία. Τους δίνουν τα όπλα να παλεύουν μέσα στους πολέμους και πουλάνε κιόλας.

Εμείς δε στηρίζουμε την ύπαρξη της αμυντικής βιομηχανίας της Ελλάδας στην εμπορία του πολέμου, αλλά στην άμυνα της χώρας. Θέλουμε ειρηνική πολιτική, καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Θέλουμε τόση, όση αμυντική βιομηχανία μας χρειάζεται για την άμυνα».

Μάλιστα φέρνοντας ως παράδειγμα της παραγωγή λεβήτων στο εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Δε θα μπορούσε δηλαδή - αλλά εδώ χρειάζεται λαϊκό κράτος, σχεδιασμός - και αυτή η βιομηχανία να αναλάβει, ας πούμε, μαζική παραγωγή καλοριφέρ; Γιατί να φτιάχνουν καλοριφέρ οι ιδιώτες καπιταλιστές και να μη φτιάχνει μια κρατική επιχείρηση, η οποία ανήκει στο λαό. Και αν θέλετε, θα απορροφήσει και τους εργαζόμενους των άλλων επιχειρήσεων»...