Οι «κεφαλές» του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την αθωότητα περιστεράς που τους διακρίνει, πήραν σεργιάνι τα μικρόφωνα για να καταδικάσουν τα επεισόδια που (για μια ακόμα φορά) εκτυλίχτηκαν στα γήπεδα. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να μιλούν για το πάθος τους υπέρ της καταπολέμησης της βίας (δίνουν τόσα χρόνια αυτή την παράσταση που έχουν γίνει μεγάλοι «ηθοποιοί») είναι ζηλευτός. Αλλά όχι τόσο ζηλευτός ώστε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μπορεί να έχει παντού εφαρμογή η ρήση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» εκτός από μια και μόνο περίπτωση: Τη δική τους...

***

Τα πράγματα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχουν εξελιχθεί όπως περίπου και όλα τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία:

Οι «ισχυροί» και οι «ξύπνιοι» του χρήματος και της αγοράς άλωσαν το ποδόσφαιρο, αυτόν τον εξαιρετικά δημοφιλή και προνομιακό χώρο για τη φιλοτέχνηση του προφίλ και την προώθηση της κάθε λογής μπίζνας τους. Σε αυτό το «παιχνίδι» εξουσίας, κοινωνικής καταξίωσης και επιχειρηματικής διείσδυσης («παιχνίδι» ξένο από κάθε άποψη με το παιχνίδι - ποδόσφαιρο) τυγχάνουν εφαρμογής όλοι οι κανόνες της αγοράς και βρίσκουν θέση όλα τα αγοραία μπουμπούκια του συστήματος: Ευυπόληπτοι λεφτάδες, μαριονέτες - δορυφόροι των προηγούμενων, τύποι του υποκόσμου κλπ.

Βασικό μέλημα των παραπάνω «παραγόντων» είναι, με άλλοθι τη «θρησκεία» της μπάλας, να εισβάλουν στη συνείδηση της εξέδρας, λειτουργώντας σαν οι «Θεοί» της εκάστοτε Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας. Για το χτίσιμο του βασιλείου τους, ειδικά στην αρχή, έχουν ανάγκη από τους «πιστούς» της ομάδας, τους οποίους με κατάλληλες κινήσεις μετατρέπουν σε «ιδιωτικούς στρατούς». Ακόμα κι όταν αυτοί οι «ιδιωτικοί στρατοί», ανδρωμένοι πια μέσα από τη θωπεία και καμιά φορά την οικονομική επιχορήγηση της ΠΑΕ, λειτουργούν αυτοτελώς από τη θέληση του «προέδρου»-«αφεντικού», δημιουργώντας του πρόβλημα, ο κύριος πρόεδρος, όταν δεν τους προστατεύει (σ.σ.: «αυτούς τους φιλάθλους έχουμε, δε θα τους αλλάξουμε», έλεγε παλιότερα ο Κόκκαλης για διάφορα τυπάκια που διασύρουν την ιστορία του Ολυμπιακού), το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πετάξει από πάνω του το στίγμα του δόκτορα Φρανκενστάιν.

*

Αλλά το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πια το βασίλειο των Φρανκενστάιν, σάπιο, ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες «καλές προθέσεις» όσων θέλουν ή λένε ότι θέλουν να το «εξυγιάνουν».

***

Παλιά οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους στον αθλητισμό για να τα προφυλάξουν από τις «κακές συνήθειες», για να τα τραβήξουν από τις «κακές παρέες», για να «μην μπλέξουν».

*

Σήμερα στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο φιγουράρουν «παράγοντες» καταδικασμένοι για ναρκωτικά. Ελέγχουν τις τύχες ομάδων άτομα που η θέση τους είναι στη φυλακή, αλλά παρελαύνουν από τις θέσεις των επισήμων. Διοικούν και ελέγχουν ομάδες τύποι που μόνο και να τους κοιτάξεις λερώνεσαι. Αλλοι που όταν δεν πλακώνονται με τους προηγούμενους στις συνεδριάσεις των ΠΑΕ, πλακώνονται με άλλες «φίρμες» στις πλατείες και στους δρόμους.

«Ωραίες παρέες», που θα 'λεγε και η μαμά μου...

*

Ναι, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

***

Πάει πολύ να εμφανίζονται οι Φρανκενστάιν σε ρόλο «παιδαγωγού». Ολοι αυτοί που μιλούν για τη βία στα γήπεδα, αποφεύγουν πάντα να μιλούν για τη βία στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι, μια βία «ποιοτικά ανώτερη» από της εξέδρας, μια βία που λειτουργεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) σαν «πρότυπο» για τους αφιονισμένους. Ιδού μερικά τέτοια «πρότυπα»:

*

Πιστολιές μέσα στο χώρο των VIP στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, όταν θεωρήθηκε ότι ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ Β. Μητρόπουλος αδικούσε την ΑΕΚ...

Προεδρεύων του Παναθηναϊκού που συμμετέχει αυτοπροσώπως στον ξυλοδαρμό του διαιτητή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, επειδή στα τελευταία λεπτά του αγώνα έδωσε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού...

«Ηρωικές έφοδοι» προέδρων όπως εκείνη του κ. Βαρδινογιάννη κατά του επόπτη στο ματς Παναθηναϊκός - Εθνικός, όταν ο φακός τον απαθανάτισε με το κουμπούρι περασμένο στη ζώνη του παντελονιού του...

«Παράγοντες» που μπαίνουν στα γήπεδα και ξυλοφορτώνουν καμέραμαν και ανοίγουν τις πόρτες για να εισβάλουν μαινόμενοι οπαδοί, όπως τα σχετικά «ανδραγαθήματα» του κ. Σαλιαρέλη στο στάδιο Καραϊσκάκη, στον αγώνα Ολυμπιακός - Αθηναϊκός...

*

Σε αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και σε αυτόν εν γένει τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, δημοσιογράφοι μαχαιρώνονται (Συρίγος, Νικολακόπουλος, Στέλλας), γίνονται υφυπουργοί άτομα σαν αυτόν που τον έμαθε το πανελλήνιο βλέποντάς τον να κυνηγάει το διαιτητή στο γήπεδο της Καβάλας, γίνονται χαριστικές ρυθμίσεις δεκάδων δισ. προς τις ΠΑΕ από εκείνους που με την ίδια ευκολία ξεπαστρεύουν λόγω «χρεών» την περιουσία του λαού όπως η «Ολυμπιακή»...

***

Είναι ξανά η ώρα που όλοι μιλούν για τη βία των «χούλιγκαν». Ωσάν να πρόκειται για παρθενογένεση. Λες και όσοι τα σπάσανε προχτές, από τη δουλιά, από το σχολείο, από την τηλεόραση, από τη γειτονιά τους, από την κυρίαρχη πολιτική της αρπαχτής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του άκρου ανταγωνισμού και της περιθωριοποίησης διδάσκονται μια ζωή «αγγελική» και ως διά μαγείας όταν πάνε στο γήπεδο «μεταμορφώνονται» σε «ταραξίες».

*

Φυσικά, δεν περιμένουμε από τους λαλίστατους ταγούς να ομολογήσουν ότι η βία στα γήπεδα είναι η αντανάκλαση της βίας, της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης και της αποδόμησης του κοινωνικού ιστού που έχει προϋπάρξει έξω από τα γήπεδα και μέσα στα όρια μιας κοινωνίας που έχει ως σήμα κατατεθέν την οικονομική και πολιτική προμετωπίδα: «ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο».

*

Οσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο ή θα κατανοήσουν ότι «ο λύκος δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα» ή θα είναι εσαεί τα θύματα στο «κλοτσοσκούφι».