ΓΙΑ «ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ» και «νέα, μεγάλη αλλαγή, που έχει ανάγκη η χώρα» έκανε λόγο τις προάλλες ο Γ. Παπανδρέου, από την Καρδίτσα. Μόνον, που δε διευκρίνισε τι εννοεί με τους όρους αυτούς.

Κατανοούμε, βέβαια, για ποιο λόγο δεν το έκανε. Εάν προχωρούσε στην αναλυτική παράθεση των θέσεων και προτάσεων του ΠΑΣΟΚ, τότε θα ...τον έπαιρναν με τις πέτρες.

Πρώτον, γιατί ακόμη και οι συγκεντρωμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα καταλάβαιναν ότι λέει τα ίδια πράγματα με όσα έκαναν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ.

Δεύτερον, γιατί όλ' αυτά δε συνιστούν ούτε «άλλο δρόμο», ούτε, βέβαια, μια «νέα, μεγάλη αλλαγή». Και τρίτον, επειδή θα συνειδητοποιούσαν ότι επιχειρεί - για μια ακόμη φορά - να τους ξεγελάσει...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, βέβαια, η χώρα και, ιδιαίτερα, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν πράγματι ανάγκη μια μεγάλη αλλαγή. Για παράδειγμα, να αυξηθούν ο κατώτερος μισθός στα 1.300 και η κατώτερη σύνταξη στα 1.050 ευρώ. ΄Η να καθιερωθεί το 35ωρο, με πενθήμερο και 7ωρο. ΄Η να εγγυηθεί το κράτος τη σταθερή και πλήρη εργασία σε όλους, χωρίς τις κάθε λογής προωθούμενες ευλυγισίες και ελαστικότητες.

Πολλά θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε ακόμη, γιατί πολλές είναι οι επείγουσες και καυτές ανάγκες του λαού. Και όλες μπορούν να ικανοποιηθούν, αφού υπάρχει ο απαιτούμενος για το σκοπό αυτό κοινωνικός πλούτος.

Δε φτάνει, όμως, μόνο αυτό. Οσο θα κυβερνούν τη χώρα οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας - είτε είναι γαλάζιοι, είτε πράσινοι, είτε ροζ - οι λαϊκές ανάγκες και αιτήματα θα θυσιάζονται στο βωμό των επιχειρηματικών κερδών. Οσο θα κυριαρχεί η πολιτική του ευρωμονόδρομου και της ανταγωνιστικότητας, οι εργαζόμενοι θα πορεύονται με σύντροφο το «κάθε φέτος και χειρότερα».

Τη μεγάλη και ουσιαστική αλλαγή, που έχει ανάγκη ο τόπος, μπορούν να τη φέρουν μόνον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Με τον απεγκλωβισμό και τη χειραφέτησή τους από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, τη συσπείρωση και την οργάνωσή τους σε μια ανίκητη Λαϊκή Συμμαχία. Με την κατάκτηση της εξουσίας.