Είναι σύνηθες φαινόμενο, όταν κάποιος θέλει να θολώσει τα νερά, σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις του, να προβαίνει σε κηρύγματα, που θυμίζουν ...βρυχηθμούς λεόντων! Κάπως έτσι έκανε και ο κ. Σημίτης προχτές στο ΕΓ. «Δε θα συγκυβερνήσουμε με την Εκκλησία και με τα εκδοτικά συμφέροντα» (!) φέρεται ειπών ο πρωθυπουργός, όπως με προθυμία κατέγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες οι προσκείμενες στο ΠΑΣΟΚ.

Αναφερθήκαμε, ήδη, στην τακτική του «θολώνω τα νερά» και αποχωρώ «υπερηφάνως». Αν θα θέλαμε, πάντως, να είμαστε περισσότερο ακριβείς, θα λέγαμε ότι εδώ πρόκειται για κορόνες, που, ναι μεν έχουν σχέση με ...νερά, αλλά, αν μη τι άλλο, εκείνο που αποδεικνύουν είναι την παντελή έλλειψη πολιτικής βούλησης του κ. Σημίτη να πέσει στα ...βαθιά. Ουδέποτε, βέβαια, είχε τέτοια διάθεση ο κ. Σημίτης, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του ζητήματος, που άπτεται των σχέσεων μεταξύ του κράτους και της Εκκλησίας. Και αυτό ακριβώς κατέγραψε με τη γεμάτη πάθος δήλωσή του περί «συγκυβερνήσεως» ο πρωθυπουργός. Οτι, δηλαδή, πίσω από τα παχιά λόγια, που και πάλι έχουν στόχο τη συντήρηση ενός κλίματος τεχνητού διχασμού για το θέμα των ταυτοτήτων, καμία μα καμία πρόθεση δεν έχει η κυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί το ουσιαστικό θέμα της σύμφυσης κράτους - Εκκλησίας. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώθηκε, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, στις επίσημες δηλώσεις που ακολούθησαν τη συνεδρίαση του ΕΓ, από τον Κ. Σκανδαλίδη. Αλλά αυτή η πλευρά δεν ...έτυχε της δέουσας προσοχής από τους «ενημερωτές» της κοινής γνώμης. Το ανέγγιχτον, δε, της σύμφυσης κράτους - Εκκλησίας το διατυμπάνιζαν τα κυβερνητικά στελέχη και χτες, μετά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Είναι προφανές ότι όταν ο κ. Σημίτης εξορκίζει τους «συγκυβερνήτες» του, προσπαθεί να παράσχει στον εαυτό του τις αναγκαίες οδούς διαφυγής από την κριτική που πρέπει να ασκηθεί κατά του κυβερνητικού φαρισαϊσμού. Γιατί είναι φαρισαϊσμός, και μάλιστα χειρίστου είδους, να προκαλείς χέρι - χέρι με την Εκκλησία συνθήκες «ιερού πολέμου», αλλά εκείνο που, τελικά, συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει είναι το ανεκπλήρωτο των υπερώριμων αιτημάτων, που αφορούν ακόμα και πλευρές αυτού του στοιχειώδους εκδημοκρατισμού.