Οι αντεργατικές ανατροπές στις λεγόμενες ΔΕΚΟ, που ψήφισε και προωθεί η κυβέρνηση, η κατάργηση του πενθήμερου στις τράπεζες, με τις πλάτες μάλιστα ορισμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, η μεταφορά και η συρρίκνωση των δραστηριοτήτων της «Κόκα - Κόλα», για να περιοριστούμε μόνο σε τρία γεγονότα των τελευταίων ημερών, όσο ασύνδετα και αν εμφανίζονται εκ πρώτης όψεως μεταξύ τους, είναι αποτέλεσμα μιας και ενιαίας πολιτικής. Της πολιτικής που συμπυκνώνεται σε εκφράσεις του τύπου «αύξηση της ανταγωνιστικότητας», «μείωση του κόστους», «αναδιάρθρωση» ή «μεταρρύθμιση» όταν πρόκειται για το δημόσιο τομέα.

Μια πολιτική που ασκείται, τόσο από τους καπιταλιστές στις επιχειρήσεις τους (π.χ. «Κόκα - Κόλα», «Γιούρομπανκ») όσο και από την κυβέρνηση στην περίπτωση των πρώην ΔΕΚΟ. Είναι η πολιτική που έχει στόχο να κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, να μεγαλώσει την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων και, βέβαια, να εξασφαλίσει πολύ περισσότερα κέρδη στους επιχειρηματίες, στους τραπεζίτες και τους κάθε λογής μεγαλομετόχους.