Περήφανος επέστρεψε ο υφυπουργός Εθνικής Αμυνας από την επίσκεψή του στο Αφγανιστάν, όπου μίλησε για το ρόλο της Ελλάδας «ως βασικό μέλος της ομάδας κρατών που πρωταγωνιστούν για την παγκόσμια ασφάλεια ειρήνη ευημερία».
Είναι γνωστό ότι οι πιέσεις από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, που δέχονται κατά καιρούς οι κυβερνήσεις της χώρας, για να αυξήσουν τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Αφγανιστάν είναι αφόρητες και οι αντιστάσεις τους προφανώς συγκριτικά χαλαρές. Η ελληνική αντίδραση στις πιέσεις από παλαιότερα, έχει την ακόλουθη λογική: Πιεζόμαστε, άρα κάτι πρέπει να στείλουμε. Κάτι που να εκτίθεται σε λιγότερο κίνδυνο: Μονάδες υποστήριξης (μηχανικό, νοσοκομείο). Παράλληλα, με τον ρόλο υποστήριξης στις μάχιμες ΝΑΤΟικές, οι μονάδες μας καλύπτουν και κάποιες ανάγκες των κατοίκων, κερδίζοντας έτσι και την εύνοια του τοπικού πληθυσμού. Ετσι ελπίζουν ότι η εύνοια αυτή θα μετατρέπεται σε ασπίδα προστασίας των μονάδων. Αποφεύγοντας τώρα οι κυβερνήσεις να διατηρούν τμήματα ελληνικά εκτεθειμένα στον κίνδυνο (άρα και Ελληνες στρατιωτικούς τραυματίες ή και νεκρούς) αποφεύγουν και τη λαϊκή κατακραυγή.
Ανεξάρτητα με το τι ισχυρίζονται οι κυβερνώντες για χαμηλό βαθμό επικινδυνότητας των μονάδων, (ποντάροντας κυρίως στο έργο που προσφέρουν), οι πληροφορίες μιλάνε για αρκετά θύματα μεταξύ Αμερικανών, λοιπών ΝΑΤΟικών αλλά και Αφγανών. Εχει ανακοινωθεί όμως ότι η διάρκεια της παραμονής των ελληνικών μονάδων στο Αφγανιστάν προβλέπεται να κυμανθεί από ένα εξάμηνο μέχρι χρόνια. Ποιος, λοιπόν, εξασφαλίζει ότι η κατάσταση επικινδυνότητας θα παραμείνει μελλοντικά όπως ήταν προχτές; Το τελευταίο περιστατικό με τους δύο Ελληνες τραυματίες διαψεύδει τις κυβερνητικές ελπίδες! Επιπλέον, διαβάζουμε δημοσιεύματα ότι σχεδιάζεται η επέκταση των αμερικανο - ΝΑΤΟικών επιχειρήσεων και στο υπόλοιπο της χώρας. Η εξέλιξη αυτή θα αυξήσει τους κινδύνους σε μέγιστο βαθμό. Η πρόσφατη επίθεση δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτό που δυστυχώς αναμένεται να συμβεί. Αλλά, μήπως, δεν έχουν κινδυνεύσει τα ελληνικά τμήματα στο Κοσσυφοπέδιο; ή μήπως οι αναμενόμενες εκεί εξελίξεις θα είναι ειρηνικές;!
Εχουμε ξαναγράψει για την οικονομική επιβάρυνση της χώρας από τις αποστολές αυτές. Η προμήθεια της κινητής νοσοκομειακής μονάδας, με χρήματα του ελληνικού λαού ειδικά για το ΝΑΤΟ (όχι ότι περίσσευε και τη διαθέσαμε), τα έξοδα μεταφοράς τεθωρακισμένων με ελληνικό πλοίο στο Ιράκ, οι παροχές για την εκπαίδευση Ιρακινών στρατιωτικών (και τόσες άλλες δαπάνες που δεν έχουμε μάθει), αλλά και η αποζημίωση του προσωπικού, η συντήρηση και οι επισκευές του υλικού κλπ., αποτελούν δυσβάσταχτο έξοδο για τον ήδη υπερμεγέθη προϋπολογισμό του ΥΕΘΑ. Αντιλαμβανόμαστε τώρα γιατί σε συνθήκες οικονομικής στενότητας, ο προϋπολογισμός του 2006 εμφανίζει τις δαπάνες του υπουργείου αυξημένες κατά 6% από αυτές του 2005: Σχεδιάζεται παραπέρα διεύρυνση της ελληνικής συμβολής στις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις! Ηδη μαθαίνουμε ότι προγραμματίζεται και η αποστολή επιτελείων που συμμετέχουν Ελληνες αξιωματικοί. Ασφαλώς και δε θα περιοριστούμε μόνο σε αξιωματικούς αλλά θα τους πλαισιώνουν και επαγγελματίες οπλίτες.
Από την άλλη πλευρά, αν λάβουμε υπόψη μας το κάθε είδους υλικό, που συνοδεύει τα 1.500 περίπου άτομα που βρίσκονται συνολικά στο εξωτερικό σήμερα, αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ο όγκος του στρατεύματος, που στερούνται τα ελληνοτουρκικά μας σύνορα. Εχουμε, δηλαδή, επιπτώσεις στην άμυνά μας, ενώ οι Τούρκοι δεν έχουν μειώσει τις απειλές και τις διεκδικήσεις τους ούτε κατ' ελάχιστο. Αλλά, μήπως το κινητό νοσοκομείο και το τμήμα μηχανικού δε θα ήταν πιο απαραίτητα σε ένα επόμενο πλήγμα του Εγκέλαδου στη χώρα μας ή αλλού;
Οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, αντιπαραθέτουν επίσης στις αντίθετες απόψεις ότι πρόκειται για «υποχρεώσεις» της χώρας προς τις συμμαχίες, τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Ποιος Ελληνας, όμως, δεν καταλαβαίνει ποιοι κινούν τα νήματα, ποιοι αποφασίζουν στις συμμαχίες και στους διεθνείς οργανισμούς, ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από όλες αυτές τις επεμβάσεις. Αρα για ποιες υποχρεώσεις μας λένε και απέναντι σε ποιους; Ή για ποια ιδέα, τον «μαύρο χρυσό»;
Ο ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε για τη Γιουγκοσλαβία, για λόγους συμπαράστασης σ' έναν αμυνόμενο γειτονικό λαό. Είναι σίγουρο ότι θα ξεσηκωθεί αν «τρέξει» ελληνικό αίμα σε ξένο τόπο, και μάλιστα σαν αποτέλεσμα του αγώνα αντίστασης του αμυνόμενου εκεί λαού. Ακόμα περισσότερο, οι οικογένειες του στρατιωτικού προσωπικού δε θέλουν τη συμμετοχή των δικών τους ανθρώπων σε αποστολές σαν αυτές και μάλιστα που δεν τους ρωτάνε κιόλας αν επιθυμούν ή όχι, καθώς είναι επαγγελματίες βλέπετε!
Τι πρέπει να γίνει;
Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουν συζητήσεις για το θέμα: Στα ΜΜΕ, σε ημερίδες, στη Βουλή. Ενόψει και της αυξανόμενης έντασης στα μέτωπα που υπάρχουν, αλλά και σε νέα που αναμένονται, γνώμη μου είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να πιεστεί και να προβάλει τα εθνικά μας θέματα ως αιτία μη συμμετοχών. Ετσι να αντιμετωπίζει τις έξωθεν πιέσεις και να αναστείλει σε πρώτη φάση κάθε οικονομική «συνεισφορά» προς τις ΝΑΤΟικές αποστολές. Παράλληλα, να σταματήσει τις παραπέρα αποστολές μονάδων εκτός συνόρων και στη συνέχεια να αρχίσει τη σταδιακή επιστροφή όσων βρίσκονται στο εξωτερικό.
Γιάννης ΝΤΟΥΝΙΑΔΑΚΗΣ
Υποναύαρχος (ε.α.) ΠΝ, μέλος της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα
Feeds
Παρέμβαση Παπαδόπουλου στον Ανάν
