Και τίποτα να μην ήξερε κάποιος για το περιεχόμενο των αποφάσεων του Ελσίνκι, θα ήταν αρκετό για να βγάλει συμπέρασμα - έστω και αν φαίνεται απλουστευτικό - αν έβλεπε ποιοι από τους ξένους ηγέτες έστειλαν συγχαρητήρια στον Κ. Σημίτη, εγκωμιάζοντας την υπεύθυνη και εποικοδομητική στάση του. Ο Κλίντον, ο Σολάνα, ο Σρέντερ, ο Σιράκ, κ.λπ., δηλαδή οι εγκληματίες πολέμου κατά του γιουγκοσλαβικού λαού. Και αν ήθελε κάποιος να συμπληρώσει την εικόνα από το εσωτερικό της χώρας, δεν μπορεί να προσπεράσει τα συγχαρητήρια του Μάνου, του Αβραμόπουλου, του Ανδριανόπουλου, του ΣΥΝ και βέβαια τα εγκώμια από τους γνωστούς οργανικούς διανοούμενους της νέας τάξης (ορισμένοι καθηγητές ΑΕΙ και διαφόρων «ιδρυμάτων») που έχει ταχθεί να υποστηρίζει τις επιλογές Σημίτη, πλειοδοτώντας σε υποτέλεια στη νέα τάξη κλπ. Η ολόθερμη υποστήριξη των παραπάνω στην κυβέρνηση Σημίτη - τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών - βοηθάει ασφαλώς τον ελληνικό λαό να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα και κυρίως να ακούει βερεσέ την κυβερνητική προπαγάνδα και θριαμβολογία.

Βέβαια, οι ΗΠΑ και οι «Ευρωπαίοι εταίροι» έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι από τις αποφάσεις του Ελσίνκι. Ακριβώς γιατί είναι ένα σημαντικό βήμα για την επιβολή της «σταθερότητας και της ασφάλειας» στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, προς όφελος, φυσικά, των επιδιώξεων της νέας τάξης πραγμάτων. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την επιβολή της ειρήνης και της ασφάλειας μεταξύ επαρχιών της «αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ. Και φυσικά στο πλαίσιο αυτό, όπως είναι γνωστό και διακηρυγμένο, ελάχιστη σημασία έχουν τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών. Αυτή όμως η «ειρήνη» δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών και διατηρείται μόνο όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Αυτή ακριβώς την ειρήνη υμνεί, αναφέρεται και υπηρετεί με την πολιτική ο Κ. Σημίτης.

ΟΝ. Μπερνς, στις καθιερωμένες δηλώσεις που έσπευσε να κάνει για να υποστηρίξει την εκλεκτή κυβέρνηση Σημίτη, υπενθύμισε με νόημα ότι ο Κλίντον με το ταξίδι του σε Αθήνα και Αγκυρα «άνοιξε το δρόμο που κατέληξε στην απόφαση του Ελσίνκι». Δεν έκρυψε μάλιστα ότι οι ΗΠΑ πίεσαν μέσω και της Βρετανίας να περάσει η διατύπωση που ήθελε ο Κ. Σημίτης για το Κυπριακό, προφανώς για να δώσουν τα αναγκαία προσχήματα σε μια κυβέρνηση - καλό υπηρέτη των αμερικανικών συμφερόντων, αλλά και γιατί ευελπιστούν ότι όταν θα έρθει η ώρα του Κυπριακού θα επιβληθούν οι «λύσεις» που έχουν αυτοί δρομολογήσει, δηλαδή η συνομοσπονδία υπό ΝΑΤΟική κατοχή. Η «λύση» αυτή εξυπηρετείται περίφημα από τη διατύπωση στην απόφαση του Ελσίνκι ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έχει ως προϋπόθεση την επίλυση του Κυπριακού, ακριβώς γιατί βρίσκεται στη λογική της διαιώνισης και νομιμοποίησης της διχοτόμησης του νησιού. Αποκαλυπτικός ο Ν. Μπερνς δε δίστασε μάλιστα να αναφέρει ότι οι αποφάσεις και οι εξελίξεις που δρομολογήθηκαν στο Ελσίνκι τελούν υπό την άμεση καθοδήγηση των ΗΠΑ, προσδιορίζοντας μάλιστα και το ρόλο τους για το επόμενο διάστημα: «Η βασική μας δουλιά από δω και πέρα θα είναι να βεβαιωθεί ότι δε θα χαθεί το momentum (σ. σ. η συγκυρία) και πως ακόμη δε θα σημειωθούν ενέργειες ή παρεξηγήσεις οι οποίες θα χαλάσουν το κλίμα».

Και από αυτή την άποψη είναι τουλάχιστον αστείες οι προσδοκίες που προβάλλονται από την κυβερνητική προπαγάνδα ότι το πρόβλημα πλέον βρίσκεται στην Αγκυρα, η οποία θα κληθεί να προσαρμοστεί στα «κοινοτικά δεδομένα». Η Αγκυρα δεν το έκανε δεκαετίες τώρα, δεν το έκανε ούτε μετά τις πρόσφατες αποφάσεις του Λουξεμβούργου και της Κοπεγχάγης - οι οποίες υποτίθεται έβαζαν σαφείς όρους για την ευρωπαϊκή πορεία της - και όμως επιβραβεύτηκε με το «εισιτήριο» εισόδου στην ΕΕ. Αποδεικνύεται, άλλη μια φορά, ότι οι αποφάσεις των «15» έχουν αξία και εφαρμόζονται μόνο όταν εκφράζουν την πραγματική βούληση και τα συμφέροντα των «ισχυρών εταίρων». Πολύ περισσότερο οι αποφάσεις του Ελσίνκι, οι οποίες, όπως διευκρίνισε σαφώς ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Π. Λίπονεν στη γραπτή επιστολή του προς τον Μπ. Ετσεβίτ, μόνο ενδεικτική σημασία έχουν για την Τουρκία και όταν έρθει η ώρα, μετά το 2004, οι αποφάσεις θα ληφθούν με βάση τους τότε συσχετισμούς και επιδιώξεις. Τότε, γράφει ο Λίπονεν, «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα επανεξετάσει την κατάσταση σχετικά με οποιαδήποτε σημαντική διαφορά».

Α ν, λοιπόν, είναι αλήθεια ο ισχυρισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι στο Ελσίνκι ο Κ. Σημίτης πήρε τα περισσότερα που θα μπορούσε να πάρει, τότε το μέλλον διαγράφεται κάτι παραπάνω από ζοφερό. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που έκανε ο Κ. Σημίτης ήταν να αποδεχτεί τη λογική και το δίκαιο της νέας τάξης και να θέσει υπό διαπραγμάτευση κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Προσδοκά προφανώς ότι αυτή η επίδειξη υποτέλειας απέναντι στα αφεντικά της νέας τάξης θα έχει ορισμένα ανταλλάγματα, όπως π.χ. να ενισχυθεί ο ηγετικός ρόλος στα Βαλκάνια, πράγμα που αποτελεί το διακαή πόθο της άρχουσας τάξης. Ομως αυτό το «δόλωμα» το έχουν χρησιμοποιήσει χρόνια τώρα οι ΗΠΑ για να σύρουν τις ελληνικές κυβερνήσεις στην κατεύθυνση που αυτές θέλουν, εμπλέκοντας τη χώρα σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή. Τα όποια κέρδη όμως της άρχουσας τάξης σε καμία περίπτωση δε μεταφράζονται σε κέρδη για τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.