Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

- Εντελώς συκοφαντημένη αυτή η «κινητικότητα». Είναι δυνατόν σε μια χώρα που έχει 8 εκατομμύρια δικούς της ανθρώπους μετανάστες απλωμένους απ' του Βελγίου της στοές, ως την έρημο της Αυστραλίας, κι απ' τις λάντζες της Αστόρια, ως τις φάμπρικες της Γερμανίας, τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια που παραμένουν στη χώρα, να μην αναγνωρίζουν την αξία της περιπέτειας, να μη θέλουν να γίνουν και αυτοί φτηνό κρέας στις αγορές του κεφαλαίου; Πάει, χάλασε ο κόσμος...

- Ευτυχώς, πάντως, μπορεί να μην αναγνωρίζουμε την αξία της περιπέτειας και τα κέρδη που αυτή αποφέρει στους σύγχρονους δουλέμπορους, γοητευόμαστε όμως, από το 16 -19% επιτόκιο στις νάιλον κάρτες και νιώθουμε επιτέλους ότι συμβάλλουμε και μεις στην ευτυχία του Λάτση. Ετσι είναι η πρόοδος και μην αρχίσετε τα σάπια περί άδειας τσέπης που σας σπρώχνει στον τοκογλύφο.

- Παλιά οι ανθρώποι λέγανε να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τώρα με τις τιμές που χτυπάνε τα σπίτια, κάπως σε ...ταφόπλακα φέρνει το κεραμίδι, αφού όταν φτάνεις πια να ξεχρεώνεις, έχεις ήδη αγοράσει και φέρετρο. Εχει, βέβαια, και την καλή του πλευρά: Μετά τους αυτοδημιούργητους των μεταλλείων, των ναυπηγείων και τους άλλους που ξεκινώντας να πουλάνε κλωστές σε μια τρύπα, έγιναν μεγάλες και τρανές «Πεταλούδες» από την προσωπική τους εργασία (και το γονάτισμα, βεβαίως, χιλιάδων εργατών), τώρα ως έθνος έχουμε άλλη μιαν ευκαιρία να νιώθουμε περήφανοι: Τη νέα γενιά αυτοδημιούργητων, τους εμποροσπιτάδες. Κάτι Αλβανοί σακατεμένοι στα γιαπιά ας μην ενοχλούν, κάθε γεφύρι θέλει και το στοιχειό του.

Κατά τ' άλλα ...Χόλμπρουκ, εκείνο το καλό παιδί που το έστελνε ο Κλίντον - συνοδεία τόνων απεμπλουτισμένου ουρανίου - υπό το χειροκρότημα της κυρίας Δαμανάκη και άλλων της δημοκρατικής αριστεράς, να πείσει το «τέρας» ότι πρέπει να υπογράψει το «Ραμπουγιέ 2». Ε, νίκησε τελικά η δημοκρατική αριστερά. Δεν υπάρχει πια Γιουγκοσλαβία. Χτίζεται, όμως, η νέα δημοκρατική αριστερά... και πάψτε να γελάτε κάτω από τα μουστάκια σας, όταν ο Αλέκος βάζει την υπογραφή του είναι συμβόλαιο, όχι σαν κι εκείνο με το λαό, αλλά με εκείνους που είχαν υπογράψει και εκείνο (ναι, έχει και «αστερίσκους» το νέο συμβόλαιο, τις ενστάσεις των ...προθύμων για «ενότητα στη δράση»). Οτι πληρώνεις ακόμα τα προηγούμενα συμβολαιογραφικά, είναι ψιλά γράμματα. Απόλαυσε την πολυπολιτισμική σου κοσμάρα, δίπλα είναι το Κόσσοβο και πλησιάζει.

Στον αντίποδα, στο Σύνταγμα: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».