Το λευκό διώροφο που βλέπω απέναντί μου, με τον περιποιημένο κήπο, την κεραμοσκεπή και τα μαύρα παραδοσιακά κάγκελα, με εντυπωσιάζει. Δεν είναι βέβαια καμιά εφοπλιστική βίλα χιλίων και τετραγωνικών μέτρων, με πισίνες, σιντριβάνια και αίθρια, αλλά, οπωσδήποτε, αυτή η νεότευκτη μεζονέτα φαντάζει σαν παλατάκι, αν τη συγκρίνεις με τα πνιγηρά και στενά διαμερίσματα των λαϊκών συνοικιών ή με τις πρόχειρες μονοκατοικίες των μεροκαματιάρηδων στα ταπεινά προάστια.

Ο!, μη νομίζετε πως γνωρίζω τους ανθρώπους που σας περιγράφω. Απλώς προσπαθώ να τους φανταστώ, βλέποντας το κομψό σπίτι τους κι όλα τα αντικείμενα της ευμάρειας που υπάρχουν στη βεράντα τους. Τις γλάστρες με τα εξωτικά φυτά, τις περίτεχνες γαλλικές καρέκλες υπαίθρου και το μαρμάρινο τραπεζάκι, όπου πάνω του είναι βοημικά ποτήρια του νες καφέ, ένας αναπτήρας "Ντιπόν", ένα κινητό τηλέφωνο κι ένα κουτί με ακριβά τσιγάρα. Αν έβλεπε την εικόνα αυτή ένας ζωγράφος, θα μπορούσε ίσως να δημιουργήσει έναν πίνακα με τον τίτλο "η βεράντα". Θα μπορούσε όμως να εστιάσει το ενδιαφέρον του μόνο στο τραπέζι και τα αντικείμενά του και να ονομάσει το έργο "νατίρ μορτ", νεκρή φύση. Α ναι! ο τίτλος αυτός θα ήταν, νομίζω, πιο ουσιώδης, γιατί θα απέδιδε όχι μόνο τα αντικείμενα αλλά και τη ζωή των βολεμένων ιδιοκτητών του σπιτιού. Μια ζωή, όχι με χλιδή βέβαια, αλλά με όλα τα καλά. Με το ωραίο σπίτι, το καινούριο αυτοκίνητο, τις θερινές διακοπές σε ακριβά θέρετρα, τις καταθέσεις στην τράπεζα και τη δυνατότητα να κάνουν όνειρα για τα παιδιά τους. Οχι όνειρα, βέβαια, για να ζήσουν σ' έναν καλύτερο κόσμο, αλλά πώς θα τη βολέψουν κι αυτά καλά. Πώς θα έχουν κάθε αναλώσιμο, που θα επιθυμούν, κι ας ζορίζονται οι άλλοι γύρω τους χωρίς σπίτι, χωρίς δουλιά, χωρίς μέλλον. Α! όλα κι όλα, αυτά τα θέματα είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο, του κράτους, και όχι του ενός και του άλλου. Τελοσπάντων, αυτοί, όνειρα προσωπικής ευτυχίας τρέφουν για τα παιδιά τους και θα αγωνιστούν για να τους εξασφαλίσουν την άνεση, την καλοπέραση, το βόλεμα. Οπως και να το κάνουμε, ο προορισμός του ανθρώπου είναι να ευδαιμονίσει ατομικά, και κατόπιν να πετύχει το όμοιο και για τους απογόνους του. Κι ευλογημένος όποιος πετυχαίνει αυτό το στόχο, διότι όταν έρθει το αναπόδραστο τέλος, μπορεί να φύγει πλέον ήσυχος από αυτό τον πλανήτη, τον σπαρασσόμενο από πολέμους και τον μαστιζόμενο από πείνα, νόσους, εκμετάλλευση, βία, διαφθορά κι απανθρωπιά...

Στέκομαι ακόμη μπροστά από το λευκό σπίτι των αγνώστων και συνεχίζω να κάνω "ζουμ" στη βεράντα τους, με το μαρμάρινο τραπεζάκι, τις πολυθρόνες, τα βοημικά ποτήρια κλπ. Κοιτάζω σαν αποσβολωμένος και σκέφτομαι πως ο ζωγράφος, που σας έλεγα πιο μπροστά, δε θα έπρεπε να ονομάσει το ταμπλό του "βεράντα" ή "νεκρή φύση". Το σωστότερο θα ήταν να το ονομάσει "νεκρή ζωή"!Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ