Οι κραυγές πόνου της κατάκοιτης, εκατόχρονης γριούλας, ξεψυχισμένες από την ασιτία, σφιχτομανταλωμένες στους τέσσερις τοίχους της τρώγλης όπου έμενε, ήταν αδύνατο να ακουστούν. Από την άνιση και πολυήμερη, καθώς φαίνεται, μάχη της με τα τρωκτικά, βγήκαν αυτά νικητές. Οταν μπήκαν χτες δυο γείτονες να δουν τι κάνει, τη βρήκαν νεκρή.

Περί τίνος "πολιτισμού μας" γίνεται λόγος; Υπάρχει πολιτισμός και είναι τόσο πολύ καμουφλαρισμένος που αρκετοί τον εκλαμβάνουμε ως αγριότητα; Μήπως κάποιοι, μιλώντας για πολιτισμό, εννοούν τα μικροτσίπ, τους δορυφορικούς σταθμούς και τις φωτογραφίες από τον Αρη, τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα της τεχνολογίας, τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα που αποτελούν το μόνιμο εφιάλτη του αντιπάλου; Μήπως ξεχνούν ότι πολιτισμός δε σημαίνει μόνο ανάπτυξη των υλικών αγαθών, αλλά και των πνευματικών δημιουργημάτων του ανθρώπου και των συνθηκών της κοινωνικής ζωής;

Νομίζω πως οι άνθρωποι παντού και εδώ στην Ελλάδα είμαστε ανάπηροι και στα δύο σκέλη του πολιτισμού. Τα υλικά αγαθά είτε δε φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες μας, είτε δεν καταλήγουν σε όλα τα σπίτια λόγω κακής διαχείρισης. Το βέβαιο είναι πως ένα ελάχιστο μέρος τους κατορθώνουν να απολαύσουν οι πολλοί, ενώ τα περισσότερα τα γεύονται οι λίγοι. Οσο για τα πνευματικά αγαθά, κατάντησαν είδος προς εξαφάνιση. Με πόσο ψυχισμό, φέρ' ειπείν, ο Κ. Σημίτης αντιμετωπίζει τα προβλήματα της χώρας και του λαού, με πόσο πολιτισμένο τρόπο κατανοεί τα δίκαια των εργαζομένων, με πόσο σεβασμό ακούει τους γέροντες που κατεβαίνουν στο δρόμο, ζητώντας να ζήσουν τις υπόλοιπες μέρες τους με αξιοπρέπεια; Αφού, λοιπόν, ο κυβερνήτης είναι ένας άτεγκτος τεχνοκράτης, ίδιος με μιαν άψυχη αριθμομηχανή, γιατί και τα παιδιά της κάθε γριούλας ή το κράτος πρόνοιας να συγκινηθούν από την κατάστασή της και να τη φροντίσουν, όπως είχαν υποχρέωση; Αν με τη λέξη πολιτισμός εννοούμε τη βαρβαρότητα, αυτή πραγματικά υπάρχει εν αφθονία... Τα τρωκτικά την άφησαν ανέπαφη.