Οι Κουκλιοί είναι ένα μικρό χωριό, χαμένο κάπου κοντά στο Καλπάκι. Τα κτήματα της κοινότητας φτάνουν μέχρι τον ποταμό Κάλαμο και οι δύο κάμποι που διαθέτει μπορούν να θρέψουν πολλούς περισσότερους από τους 350 κατοίκους τους χωριού. Ομως, οι εξευτελιστικές τιμές στο γάλα και το καλαμπόκι καθιστούν σχεδόν απαγορευμένο κάθε όνειρο ανάπτυξης για την περιοχή. Στο πρόβλημα των τιμών έρχονται να προστεθούν τα προβλήματα ρύπανσης του ποταμού από φυτοφάρμακα και η ανυπαρξία έργων ύδρευσης στον πάνω κάμπο, έργων που συνεχώς εξαγγέλλονται κι όλο στο σχεδιασμό μένουν. Η χαριστική βολή φαίνεται να δίνεται στο χωριό, με τη διάλυση του συνεταιρισμού στο Καλπάκι. Από κοντά, ο χαρακτηρισμός καλλιεργήσιμων εκτάσεων ως δασικών, γιατί έμειναν χέρσα για μερικά χρόνια, περιορίζει τις δυνατότητες καλλιέργειας.

Μιλώντας στην πλατεία του χωριού με τον πρώην πρόεδρο της κοινότητας, τον Χρήστο Λιούρα, και τον κτηνοτρόφο Χρήστο Νάση μάς εντοπίζουν και οι δυο το γεγονός ότι δεν υπάρχει στο χωριό κτηνοτρόφος κάτω από 40 χρόνων. "Να δεις όταν μπει και η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση που θα πέσει η τιμή του γάλατος", σχολιάζει ο Χρήστος Νάσης. Κι όταν τον ρωτάμε τι προοπτικές βλέπει, λέει μόνο: "Να συντομεύσουν όσο πιο γρήγορα το έργο της άρδευσης, μήπως και μείνει κανένας νέος στο χωριό". Μέσα σε λίγες κουβέντες, οι άνθρωποι λένε το πρόβλημά τους, δείχνουν τη λύση: Υποδομή για να υπάρχει παραγωγή και τιμές για να αμείβεται ο μόχθος τους. Πράγματα απλά, που όμως απαιτούν άλλη πολιτική. Διαμετρικά αντίθετη από αυτήν που επανέλαβε ότι θα συνεχίσει να υλοποιεί ο Κ. Σημίτης. Γι' αυτό κι όταν αυτός μίλαγε απ' το μπαλκόνι για τα δισ. που θα δώσει στους εργολάβους, ο κόσμος κούναγε το σκυμμένο του κεφάλι...

Ο Ωρωπός είναι ένα σχετικά νέο χωριό κοντά στην Πρέβεζα, που προέκυψε από την εθελοντική συνένωση τεσσάρων άλλων χωριών σε ανύποπτη εποχή. Από τις πρώτες απαντήσεις του προέδρου της Κοινότητας, του Κώστα Βουλισιώτη, καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι του χωριού είναι αυτό που λέμε "προκομμένοι". Κι αυτό έχει την εξήγησή του. "Μια ζωή διωγμένοι, λέει ο πρόεδρος, δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το ρουσφέτι. Ετσι αντί να κυνηγάμε τους πολιτευτάδες να μας βολέψουν κάπου, τρέχουμε εμείς να βρούμε δουλιά όπου μπορεί να υπάρχει". Το όνειρο του χωριού επικεντρώνεται σε δυο - τρία απλά πράγματα. Ενα, για παράδειγμα, είναι τα λεγόμενα έργα Λάζαρης,αρδευτικά έργα τα οποία εξαγγέλλονται από το 1967! "Το χωριό είναι παραγωγικό, βγάζει τα πάντα. Πορτοκάλια, βαμβάκι, κηπευτικά. Ομως αρδεύσιμα είναι μόνο τα κτήματα που βρίσκονται κάτω απ' το δρόμο. Αν δε γίνει και φέτος το έργο, παραδινόμαστε!", λέει ο πρόεδρος. "Τα περιθώρια, συνεχίζει ο ίδιος, στενεύουν, καθώς κοντά στα προβλήματα με την αγροτική παραγωγή ήρθε και η κρίση στην οικοδομή (σ.σ. το χωριό έχει 100 οικοδόμους). Από κοντά έρχονται και τα ναρκωτικά. Παιδιά με οξυμένα ψυχολογικά προβλήματα από την ανεργία, πέφτουν εύκολα εκεί...". Οπως αναφέραμε και παραπάνω, το χωριό έχει διάθεση να ζήσει. Θέλει να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα γι' αυτό. Μόνο που δε βρίσκεται μέσα στις κυβερνητικές προτεραιότητες. Ετσι, μία αίθουσα πολιτισμού 600 τετραγωνικών μέτρων μένει αναξιοποίητη, αφού θέλει 10 εκατομμύρια για να λειτουργήσει κι αυτά δεν υπάρχουν. Οι κάτοικοι θέλουν επίσης να φτιάξουν τα σπίτια τους, καθώς 30 χρόνια μετά το χτίσιμο του χωριού με προκάτ σπίτια, μένουν ακόμα στα ίδια. "Το χειμώνα ψυγεία, το καλοκαίρι φούρνος", λέει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος. "Και μας ζητούν, συνεχίζει, 300.000 δρχ. για έκδοση άδειας για την ανακατασκευή της σκεπής". Προβλήματα απλά, που έχουν όμως να κάνουν με τη διάθεση του κόσμου να μείνει στον τόπο του. Ούτε σ' αυτά απάντησε με τις εξαγγελίες του ο πρωθυπουργός. Η Ελεούσα είναι επίσης ένα ζωντανό χωριό, δίπλα στα Γιάννενα. Εχει όμως ορισμένα θλιβερά προνόμια: Το χωριό διασχίζεται από τον εθνικό δρόμο που ενώνει τα Γιάννενα με την Ηγουμενίτσα, αλλά και όλη την Ανατολή με την κατ' ευφημισμό πύλη της Ευρώπης. Εκατοντάδες νταλίκες κάνουν καθημερινά κόλαση τη ζωή εκεί. Ενα άλλο πρόβλημα είναι η μόλυνση των πηγών που τροφοδοτούν με πόσιμο νερό την κοινότητα. Οι λόγοι είναι εξωγενείς και ήδη φαίνεται να έχουν εκλείψει. Ο κόσμος όμως και δικαίως πίνει ακόμα εμφιαλωμένο, καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Η λύση βρίσκεται σε νέες ασφαλείς γεωτρήσεις, αλλά αυτό κοστίζει. Η κοινότητα είναι χρεωμένη. Με 120 εκατομμύρια που έκλεισε ο περσινός ισολογισμός, φέτος χρειάζεται 300 για τα έργα που έχει ανάγκη. Κι από κοντά ήρθε και η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα από τις γεωτρήσεις που έδιναν νερό στα κτήματα. Αφορμή κάποιοι λογαριασμοί, που έμειναν απλήρωτοι μέσα στο γενικό κλίμα ανέχειας του αγροτικού πληθυσμού. Κι εδώ υπάρχει λύση. Στο Καλαρίτικο ποτάμι που με δημιουργία δεξαμενών μπορεί να ποτίσει τον κάμπο. Θεωρείται έργο ζωής για την περιοχή, αλλά δε χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση. Η σχετική συζήτηση σ' ένα από τα καφενεία του χωριού, με το σύνολο των παρατάξεων που εκπροσωπούνται στο κοινοτικό συμβούλιο, καταλήγει στην ερώτηση: Για ποια ανάπτυξη μιλάμε μ' αυτήν την πολιτική;