Η έκθεση του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη αποτελεί ένα χαστούκι, ένα χαστούκι σε όλους μας... μία χυδαία άποψη του σύγχρονου κόσμου μας. Ενας αντίλαλος και σπαραγμός. Πώς μπορείς να γράφεις χωρίς να αναρριγάς, να μη συγκλονίζεται ακόμα και το τελευταίο μόριο της ύπαρξής σου όταν συλλογάσαι ότι εκατομμύρια παιδιά δε θα προλάβουν να φτάσουν να πάνε στο σχολείο γιατί θα πεθάνουν από την πείνα ή από κάποια αρρώστια που δεν έχουν τη δυνατότητα να καταπολεμήσουν ή από κάποια πολεμική σύρραξη στην περιοχή τους.

Εδώ που τα λέμε ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει. Τι να καταλάβουν κιόλας... Τίποτα πια δε διαπερνά το παχύ τους δέρμα και τίποτα δεν αγγίζει την καρδιά τους, που κολυμπάει στα λίπη. Ρινόκεροι της αναισθησίας, δεινόσαυροι του "εγώ". Μια θλιβερή αντινομία.

Οταν βλέπουν, τρώγοντας τα φιλετάκια τους, φωτογραφίες όπως αυτή του Κάλβιν Κάρτερ, που αιχμαλώτισε στο φακό του ένα μικρό αποστεωμένο παιδί της Ρουάντα, πεσμένο, και λίγο πιο πίσω του ένα γύπα να καραδοκεί... σκέφτονται, "έλα μωρέ, δεν πειράζει, είναι πολλά εκατομμύρια αυτοί, τι και αν χαθούν κάποιοι", ή στην καλύτερη περίπτωση... να αγοράσουμε τα Χριστούγεννα κάποιες κάρτες της Γιούνισεφ!

Ο άρτος ημών ο επιούσιος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Η ευφορία των καρπών της γης είναι υπόθεση ζωής και θανάτου, όταν πέφτει η ακρίδα της αρπαγής...

Ακούω τον πονεμένο αντίλαλο να σκίζει τα πέλαγα και σκέφτομαι αυτό που έλεγε Τάσος Λειβαδίτης:

"Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον

είμαστε κιόλας νεκροί".

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ