Ο απολογισμός της δράσης του Κόμματος μετά το 14ο Συνέδριο πρέπει σαφώς να παραδεχτούμε ότι είναι θετικός, παρά το γεγονός ότι το Κόμμα βρέθηκε αντιμέτωπο με δύσκολα καθήκοντα και έδωσε σκληρές μάχες σε μια περίοδο υποχώρησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα, αναμφισβήτητος είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Κόμματος στη στήριξη και οργάνωση των αγώνων που εκδηλώθηκαν την περίοδο αυτή παρά τις όποιες αδυναμίες.

Το 15ο Συνέδριο διεξάγεται σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη επιχειρεί μια γενικότερη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας. Στα πλαίσια αυτής της ανασύνθεσης, που στόχο έχει την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της λαϊκής δυσαρέσκειας από τη σκοπιά των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, το μονοπωλιακό κεφάλαιο φαίνεται να επιχειρεί να συγκροτήσει τη δική του ελεγχόμενη, κάλπικη Αριστερά. Μια ψευτοαριστερά (ΔΗΚΚΙ, Αριστερό Ρεύμα του "ΣΥΝ" κλπ.) που επιχειρεί να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε κανάλια ανώδυνα για το σύστημα, μια ψευτοαριστερά που θα αποτελεί από τη μια ανάχωμα και μηχανισμό διάσπασης της δράσης του εργατικού κινήματος και από την άλλη μοχλό πίεσης για τη μετατόπιση του κόμματος σε δεξιές, οπορτουνιστικές θέσεις.

Στον προσυνεδριακό διάλογο εμφανίστηκε μια μειοψηφική τάση που αμφισβητεί τη μέχρι σήμερα πολιτική του Κόμματος, ενώ στις ακραίες της εκφράσεις, όπως αυτή μέλους του ΠΓ, φτάνει να αρνείται πλευρές του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος. Η αμφισβήτηση της γραμμής μας έγινε σε πολλές περιπτώσεις στο όνομα μιας διαφορετικής ερμηνείας των κειμένων. Μιας ερμηνείας που αποκόβει την τακτική από το στρατηγικό στόχο και επαναφέρει τη λογική των σταδίων, τονίζοντας την ανάγκη "οικοδόμησης α - α - δ εξουσίας" και ενδιάμεσου κράτους μεταξύ της δικτατορίας των μονοπωλίων και της δικτατορίας του προλεταριάτου, μιας ερμηνείας που καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει ελληνικός καπιταλισμός χωρίς μονοπώλια και χωρίς ανισότιμη πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στο όνομα αυτής της ερμηνείας γίνονται επικλήσεις για την ανάγκη πολιτικών συμμαχιών και την ανάγκη μετώπου στον κίνδυνο του αριστερού οπορτουνισμού. Φυσικά αυτός πάντα υπάρχει, όμως οφείλουμε να αξιολογήσουμε ότι σήμερα η αμφισβήτηση της γραμμής γίνεται κυρίως από τα δεξιά και μάλιστα με έξυπνο τρόπο. Είναι αναμενόμενο στον αντίποδα τέτοιων επικίνδυνων λογικών να ακούγονται και ελάχιστες λαθεμένες απόψεις, που ζητούν το "στένεμα" του μετώπου, τον περιορισμό του σε εργατικό, αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Απέναντι και σε τέτοιες προσεγγίσεις η εισήγηση δίνει καθαρή και πειστική απάντηση.

Αξιολογώντας τη δράση μας στην κατεύθυνση της οικοδόμησης α/α μετώπου στο δικό μας χώρο, το χώρο της παιδείας και ιδιαίτερα των φοιτητών πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχει ανάγκη να ξεπεράσουμε σημερινές αδυναμίες που σχετίζονται με το συντονισμό των αγώνων καθηγητών, δασκάλων, φοιτητών κλπ., καθώς και τη σύνδεσή τους με τους γενικότερους αγώνες του εργατικού κινήματος στη βάση ενός σχεδίου δράσης που θα συμβάλει στην οικοδόμηση ενός συνολικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ σε α/α κατεύθυνση.

Σοβαρή προσπάθεια πρέπει επίσης να καταβληθεί από το Κόμμα για την πολιτική και γενικότερη ενίσχυση των δυνάμεων της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια, βοήθεια ώστε να μπορούν οι σύντροφοι να αναδεικνύουν αποτελεσματικά μέσα από τα διάφορα αιτήματα και στόχους το σύνολο της πολιτικής διεξόδου που προτείνουμε. Τελειώνοντας, νομίζω ότι οι ξεκάθαρες και σωστές κατευθύνσεις που δίνει η εισήγηση της ΚΕ επιτρέπουν να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.