Ολα σήμερα διέπονται από την αγορά. Ολα έχουν ξεπέσει στο ευτελές επίπεδό της. Κι έχει προκύψει το φρικαλέο δόγμα της εποχής: Ολα πωλούνται, όλα αγοράζονται!

Η κρατούσα τάξη δεν αρκέστηκε στο μονολεκτικό, σκέτο όρο "αγορά". Θέλησε και να τον διακοσμήσει. Και του κόλλησε το διακοσμητικό επίθετο "ελεύθερη". Εχει η πλουτοκρατία αυτή τη λόξα ή μάλλον τη μανία: Να στολίζει με ευγενικούς χαρακτηρισμούς τα καμώματά της. Το πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς της, καθεστώς βίας, εκμετάλλευσης, ανισότητας και αδικίας, το αποκαλεί "δημοκρατικό"!

Μερικοί φίλοι και συνάδελφοι, που μου κάνουν την τιμή, να διαβάζουν τα γραφόμενά μου σ' αυτή τη σελίδα, μου έχουν πει:

- Εμείς σε ξέραμε, σαν ευθυμογράφο, επιθεωρησιογράφο, κωμωδιογράφο, και περιμέναμε, να μας γράψεις, αν όχι κάτι το απλώς εύθυμο, αλλά και σατιρικό, για να το χαρούμε.

Καλοί μου φίλοι, μου θυμίζετε τους παλαιούς εκείνους Ιουδαίους, που τους έσερναν οι νικητές τους στην αιχμαλωσία και όταν έφθαναν στις ακροποταμιές, τους διέτασσαν, να τραγουδήσουν. Πώς να τραγουδούσαν; Αυτή τη δοκιμασία τους την έχουν αποτυπώσει στη Βίβλο τους με τον ψαλμό: "Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν". Πώς να ευθυμήσεις μπροστά στον ποταμό της βρωμιάς, της προστυχιάς, της απανθρωπιάς, που διαρρέει όλη την υφήλιο;

Οταν το διάβασα αυτό, θυμήθηκα τον Γκόρκι. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας εβάδιζε ένα βράδυ σ' ένα δρόμο της τσαρικής Μόσχας και άκουσε μια παιδική φωνή, που τραγουδούσε ένα νανούρισμα. Προχώρησε και είδε μια μικρή, εφτά, οχτώ χρονών, που καθόταν και νανούριζε τη φτωχή κούκλα της, καμωμένη από κουρέλια. Στάθηκε και την κοιτούσε με συμπάθεια. Και η μικρή του είπε:

- Τι με κοιτάς; Θέλεις να πάμε; Δε θα πονέσω. Την πρώτη φορά πόνεσα. Τώρα πια δεν πονάω...

Ο Γκόρκι έφριξε. Απομακρύνθηκε συγκλονισμένος και όπως διηγείται ο ίδιος, αυτή η εικόνα τού έμεινε για πάντα. Σ' όλη του τη ζωή.

Καημένε Γκόρκι! Εσύ, που αγωνίστηκες, να λείψουν αυτά τα αίσχη, που να 'ξερες, ότι θα έφθανε ο κόσμος στο κατάντημα, να παρουσιάζει αναρίθμητες τέτοιες εικόνες!

Ιδού τα επιτεύγματα της καπιταλιστικής αγοράς, που οι κύριοι της "νέας τάξης" την αποκαλούν "ελεύθερη"! Βρώμισαν και το όνομα της μεγάλης θεάς, που σε όλη την ιστορία πολέμησε, να λυτρώσει τον άνθρωπο από την τυραννία και την εκμετάλλευση. Και ακόμα μάχεται και θα μάχεται, σε πολλά σημεία της Γης, χτυπώντας με το φοβερό σπαθί της, όπως την είδε ο Σολωμός. Θα τολμήσω, να την καλέσω στη σορό της φτωχής Σιρίκ και να της πω, με το στίχο του εθνικού μας ποιητή, ελαφρά τροποποιημένο:

Λευτεριά, για λίγο πάψε,

να χτυπάς με το σπαθί,

τώρα σίμωσε και κλάψε

στης μικρούλας το κορμί...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ