Χρόνια τώρα εφαρμόζονται οι πολιτικές της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, είτε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είτε απ' αυτές της ΝΔ. Και πάντα υπήρχε ένα κεντρικό επιχείρημα - μαζί με διάφορα άλλα - για να πείθονται οι εργαζόμενοι και να σφίγγουν αδιαμαρτύρητα κι άλλο το ζωνάρι τους. Κάποτε, ήταν η περίφημη "μαύρη τρύπα". Το τι λαϊκά εισοδήματα κι αποταμιεύσεις καταβρόχθισε, δε λέγεται. Και όσο της έδιναν κι έτρωγε, τόσο της άνοιγε η όρεξη και γινόταν μεγαλύτερη και πιο... μαύρη. Μετά ήρθε η περιβόητη "σύγκλιση", με τους αναπτυγμένους κοινοτικούς... εταίρους μας. Και δώστου ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα, μηδενικές αυξήσεις (θυμηθείτε το 0+0 ίσον 14%! ), ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων και δραστικές περικοπές των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αντί, για σύγκλιση, όμως, έχουμε απόκλιση και από την προτελευταία θέση, που κατείχε κάποτε η χώρα μας στους κοινοτικούς πίνακες, βρέθηκε στην τελευταία.

Τώρα, κάτι μας λέει, πως βρισκόμαστε μπροστά στην κυοφορία ανανέωσης της σχετικής επιχειρηματολογίας. Ολη αυτή η φιλολογία, για τους νέους, υπέρογκους και δυσβάστακτους, αλλά αναγκαίους υποτίθεται πολεμικούς εξοπλισμούς και τους δήθεν κινδύνους, που το κόστος τους συνεπάγεται, για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και τη συμμετοχή της στις διαδικασίες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, πολύ έντονα μυρίζει...