Ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΥΚΑΚΟΣ από το χωριό Νεοχώρι Γυθείου, ανατρέχει σε σημείωμά του, στη δραματική εποχή του Ιούλη 1949 και μας γράφει:

"Με μεγάλη συγκίνηση φέρνω στη μνήμη μου τις μέρες του Ιούλη 1949, μια εποχή που εγώ και πολλοί άλλοι σύντροφοι βρισκόμαστε κλεισμένοι στα κελιά των μελλοθανάτων, καταδικασμένοι για τη δράση μας σαν μαχητές του ΔΣΕ, που είχαμε πέσει στα χέρια του εθνικού στρατού. Πολλοί σύντροφοι, που περάσανε νωρίτερα από τα ίδια κελιά, πριν τραβήξουν το δρόμο για τον τόπο εκτέλεσής τους, φρόντισαν να αφήσουν δυο λόγια για τους δικούς τους πετώντας σημειώματα από ένα κλειστό παράθυρο του κελιού αριθ. 18.

Δυστυχώς εκείνα τα σημειώματα των συντρόφων μας δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, στους συγγενείς τους. Οι τότε κυβερνώντες δεν επέτρεπαν να φτάσουν στις οικογένειες των εκτελεσμένων αγωνιστών οι τελευταίες επιθυμίες τους, να μάθουν το θλιβερό μαντάτο.

Πέρασαν από τότε ακριβώς 47 χρόνια κι όλοι αυτοί οι εκτελεσθέντες σύντροφοι, είναι άγνωστο πού θάφτηκαν. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος. Οταν εκτελέστηκαν δεν ακολούθησε καμιά νεκρώσιμη τελετή. Δεν άναψε κανένα κερί. Δε μύρισε λιβάνι. Αλλά ούτε τους συνόδεψε το Πένθιμο Εμβατήριο...

Κάποτε πήγα στην Τρίπολη στο εκκλησάκι όπου τους εκτελούσαν. Κανένα σημάδι ταφής. Μάταια αναζήτησα κάποιο ίχνος. Τίποτε. Εκλαψα. Φώναξα ονόματα γνωστών συντρόφων που είχαν εκτελεστεί εκεί. Καμιά απάντηση. Φαίνεται δε μας θέλουν. Είναι πικραμένοι. Ζήτησα συγνώμη. Μα δεν το άντεξα... ".