"Καλημέρα σας, είμαι ο.... Τι θέλετε;"

Η γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο του "Ρ" ακούγεται καθαρή, ήρεμη και σταθερή. Φανερώνει μια γυναίκα κάποιας ηλικίας.

"Εγώ, παιδί μου, δεν είμαι μορφωμένη. Δεν μπόρεσα να μάθω γράμματα. Ποτέ δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Θέλω, όμως, να σας κάνω μια πρόταση και σεις βλέπετε πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί. Να μαζευτούμε όλες οι γυναίκες και να κάνουμε μια παράσταση στις Βρυξέλλες. Εκεί, σε κείνους που κανονίζουν τις τύχες της χώρας μας και της ζωής μας".

Ο τόνος της φωνής δυνάμωσε, λέγοντας τις τελευταίες λέξεις. Ανακατεμένα, αλλά και ευδιάκριτα ταυτόχρονα, ένιωθες το Θυμό και την αποφασιστικότητα, που επιχειρούσαν να βγουν στην επιφάνεια. Μια μικρή παύση και μετά η φωνή πήρε και πάλι τον ήρεμο, προηγούμενο τόνο της.

"Εγώ, παιδί μου, είμαι μεγάλη πια στα χρόνια, αλλά δεν το αντέχω να μην έχω ούτε καν ψωμί να φάω. Τόσα και τόσα έχω περάσει. Μια ολόκληρη ζωή προσφέρω. Ούτε στιγμή δε στάθηκα. Από τη μέρα εκείνη, που οι Γερμανοί σκότωσαν τον πατέρα μου, μπροστά στα μάτια μου, κι ας ήμουν 11 χρονών, στάθηκα εγώ στο πόδι του. Σε όλα. Και για την οικογένειά μου και για την πατρίδα".

Η φωνή ραγίζει. Για μια στιγμή μόνο. Είναι, όμως, αρκετή για ν' ανατριχιάσει σύγκορμο τον συνομιλητή της. Συνεχίζει, όμως, ενώ μια βαθιά κι αμέτρητη θλίψη σφραγίζει πλέον τον ήρεμο τόνο της.

"Είμαι, ξέρεις, Κοκκινιώτισσα. Στην Κοκκινιά σκότωσαν τον πατέρα μου. Πρόσφερε πολλά, πάρα πολλά, η γειτονιά μας στον αγώνα. Και τράβηξε και πολλά. Ισως περισσότερα κι από την Καισαριανή και τις άλλες συνοικίες της Αθήνας...".

"Αυτό προτείνω. Να μαζευτούμε όλες οι γυναίκες και να πάμε εκεί να τους ταρακουνήσουμε. Ολες. Οσες παίρνουν μια σύνταξη - φιλοδώρημα, όσες δε βρίσκουν δουλιά να δουλέψουν, όσες δεν έχουν καν στον ήλιο μοίρα. Και οι μάνες, που βλέπουν τα παιδιά τους να λιώνουν μέσα στα τόσα καθημερινά προβλήματα και αδιέξοδα, και οι εργαζόμενες, και οι αγρότισσες, όλες. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Δε γίνεται...".

Η φωνή, πλέον, έχει δυναμώσει αρκετά. Η θλίψη χάθηκε και στη θέση της ήρθε πάλι η αποφασιστικότητα και η οργή. Κάτι, μέσα της, σου φέρνει αθέλητα στο νου εικόνες της Εθνικής Αντίστασης. Εικόνες ενωμένου κι αποφασισμένου, να παλέψει για τα δίκια και τα δικαιώματά του, λαού. Εικόνες ηρωικές, που γράφουν ιστορία και μένουν για πάντα χαραγμένες στις μνήμες των ανθρώπων.

"Λοιπόν, τι λέτε; Αυτή την πρόταση ήθελα να σας κάνω. Βέβαια, σας είπα, εγώ δεν είμαι γραμματιζούμενη. Εσείς, οι μορφωμένοι, ξέρετε καλύτερα...".

Η φωνή, όμως, συνέχιζε. Ηθελε απάντηση. Μια κάποια αμφιβολία σκίαζε την αποφασιστικότητά της.

Δ. Τ.